Περπάτησα στις ξερολιθιές

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, λέω να σοβαρευτώ σήμερα, σας ευχαριστώ όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πήρα τη στράτα
τη δύσβατη.
Ανηφορική, ξερή και άγονη.
Στα ριζά του βουνού
με πόδια θεριά
ψυχή κομμάτια
κι` ανάσα δύσκολη.
Βρήκα πέτρες
στο διάβα μου, ξερές και αιχμηρές.
Λαβώθηκαν τα πόδια μου
κι` εγώ κοιτούσα
το τέλος της ανηφόρας.

Ανέβηκα με σθένος
και πολύ κόπο.
Διψασμένη, για ζωή , αλήθεια
και δικαιοσύνη.
Ήταν πολλοί οι σκόπελοι
αγκάθια και βάτα στο πέρασμα μου.
Οι άνθρωποι θεριά ανήμερα
και λιγοστή η αγάπη.
Ο στόχος μπροστά μου
πάντα να ξεμακραίνει
να προσπαθώ επίμονα
με πάθος, με δύναμη,
λαβώθηκα
κι` έκλαψα μοναχή.

Καυτός ο ήλιος
μου στέγνωνε το στόμα
και το νερό λιγοστό
η ανάσα λίγη.
Πολέμησα και πολέμησα
με τα φαντάσματα μου
μ` όλης της γης τα άδικα.
Αγαπώντας, δίνοντας
και την άλλη παριά.

Πέρασαν χρόνια, διαβήκαν μέρες
ανέβαινα, όλο ανέβαινα
μ` ένα φουστάνι λευκό
της αθωότητας.
Μάτωσα, μάτωσε η ψυχή μου
και η καρδιά μου έκλαψε.
Μα ο στόχος εκεί μπροστά μου.
Βγήκα από λαγούμια και ξέρες
περπάτησα στις ξερολιθιές.

Ο ιδρώτας ποτάμι
χωρίς ένα χέρι να πιαστώ
αγώνας, στον αγώνα.
Κι` ήρθε η μέρα που έφτασα.
Στο τέλος της διαδρομής
κουρασμένη και δικαιωμένη.
Είχα πράξει αυτά που
ήθελε η ψυχή μου.
Και αγαπώ όλο τον κόσμο
κρατώντας στην αγκαλιά μου
λευκά κρίνα.


9-7-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-07-2020