Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
Αναμνησεις .(.3)

Αναμνησεις .(.3)

Δημιουργός: iokasth, Nefeli Riga

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ειναι σημάδι πως γερνάω
π ολο γυρίζω στα παλιά
τα παιδικά τα χρονια οταν θυμάμαι
σαν βγαίνουν βόλτα οι αναμνήσεις
απ του μυαλού μου τα κελιά.

Άλλες με κανουν και γελάω
άλλες την θλίψη κουβαλούν
μα ολες μου τις αγαπάω
γιατι στα νιάτα μου μιλούν..


ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ!!
Μου αρέσει να θυμάμαι την παιδική ζωή μου,
που όταν ήμασταν παιδιά, παίζαμε στην αυλή μου
Παίζαμε κρυφτό, σκαλουτσα και αμπάρες
και τα κορίτσια χωριστά παίζαμε τις κουμπάρες.

Ωραία ήταν η ζωή
σαν ήμασταν παιδιά
στήναμε τις ξόβεργιες
και πιάναμε πουλιά.

Είχαμε αλλάνα στην γειτονιά κοντά,
εκεί ε μαζευόμαστε, στα γέλια μας χανόμαστε
κι΄ύστερα τα ποδήλατα παίρναμε χωριστά.
Τρέχαμε στους δρόμους μ΄αστεία και με μπούρδες
κι΄απο τα χαχανιτά πέφταμε σε λακούβες.

Με ξαναμμένο πρόσωπο
και με μαλλιά ιδρωμένα
γυρίζαμε το σούρουπο
Αλίμονο σε μενα...

Η Μάνα μας περίμενε γεμάτη αγωνία
το πως θα κάτσουμε αυριο στα σχολικά θρανία.
Και φώναζε, και έλεγε, έλα να διαβάσεις
γιατι αύριο σχολειό τι μάθημα θα γράψεις??

Μα χαρωπά πρωί πρωί πηγαίναμε σχολeiο
τη σάκα παραμάσχαλα και μεσα το βιβλίο
Αφήναμε τα τρεχατά, ποδήλατα και ράδια
στην τάξη μας καθόμαστε ανοίγοντας τετράδια.

Μπαίνοντας με σεβασμό,
μα με ιδρωμένες φάτσες
αμέσως σκαρφιζόμαστε
πιες θα΄τανε οι φάρσες,

Μας έπιανε η τεμπελιά, η μούργα, η ανία
βιβλίο δεν ανοίγαμε, γιαυτό και ε καθόμαστε
στα πίσω τα θρανία.

Αθώα χρόνια παιδικά
σπουδή και νευρικότητα
τώρα..μεγαλώσαμε,
μας...δίδαξε η ζωή,(;)
ki έφυγε η αθωότητα..

Νεφέλη 28/6/98


Η ΒΟΛΤΑ ΜΟΥ!
Πήγα μια βόλτα στην παλιά μου γειτονιά
να θυμηθώ όμορφα χρόνια,
μα ήταν άδεια η αλάνα από παιδιά
έλειπαν γλάστρες και αυλές,.. μόνο μπαλκόνια.

Μια ησυχία, δεν κελάρυζαν πουλιά,
μια ερημιά, μια σιωπή
ατμόσφαιρα με δόση κυριλάτη,
Όλα σε τάξη,βουβαμάρα, καταχνιά,
κι΄ήλθε στο νού μια εποχή πούνε φευγάτη..

Έψαξα νά βρω το δικό μου σκαλί,
λαχανιασμένη απ΄το παιχνίδι μάνι, μάνι,
εκεί καθόμουν κι΄περίμενα σειρά,
πάνω στις κούνιες,, ν΄ ανεμίζει το φουστάνι.

Ήταν Απόγευμα, δεν είχε σκιά,
το φως του Ήλιου δεν ακούμπαγε στα δέντρα,
αντανακλούσε σε βιτρίνες μαγαζιών,
εκεί που ψώνιζε ο κόσμος κι είχε ρέντα.

Ρέει το χρήμα αλισβερίσι φοβερό,
φωνές βαριές ,ανάσες κι΄αγωνία,
δεν ήταν των μικρών παιδιών,
στο γύρο όλοι και στο φτου ξελευτερία.

Του Γυρισμού το δρόμο παίρνω..
με΄εναν κόμπο στο λαιμό και μια πίκρα,
Αλάνα παιδική και γειτονιά μου,
Σας έψαξα, σας είδα, μα δεν σας..βρήκα.

Νεφέλη

Γράφτηκε 25/112008

-----
Μου Λείπουν...

Ο Αίνος μου λείπει .!
Μου λείπει το βουνό μου,
Το βλέμμα πάνω του ακουμπούσα
κι έπαιρνε τον καημό μου..

Ανάλαφρη γινόμουνα
-με νόμιζα, πιο νια-
μακριά σου δεν θα αντέξω
και γι' άλλη μια χρονιά.

Μου λείπει το νησί μου
του Ιονίου σμαράγδι
μου λείπουν τα τραγούδια
που λεγα κάθε βράδυ.

Μου λείπουν Θάλασσά μου
οι βόλτες μου τ΄απόβραδα
που ερχόμουνα κοντά σου,
παράπονά μου σού λεγα
και μάζευες τα λόγια μου
στην γαλανή ποδιά σου.

Μα η παρέα πιο γλυκιά
ήταν με το φεγγάρι
τα κύματά σου ασήμωνε
και έπαιρνες άλλη χάρη.

Μα πάνω απ όλα αυτά
που ζούσα στο Νησί μου,
μου λείπει περισσότερο
το σπίτι που γεννήθηκα,
και όμορφη η αυλή μου.!!

21/9/2014
Νεφέλη.Ρήγα.!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-07-2020