Όταν πετούν οι αετοί

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλησπέρα φίλοι μου, ένα απ` τα κρυμμένα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τραβάμε μπροστά, στου ουρανού τα υψώματα
κι` είναι κόκκινα τα λάβαρα, του δίκιου μας τα χρώματα.
Τα χρόνια έχουμε ορμή, του Οκτώβρη ραβαίσι
κι` όλο κυλάει ο τροχός, το σάπιο θα το σβήσει.

Δεν μας κρατούν τα σύνορα, γροθιά μια αλυσίδα
το αίμα των ηρώων μας, θα κάνουμε ελπίδα.
Τα ματωμένα δόντια τους, λαό δεν τον δειλειάζουν
όταν πετούν οι αετοί, τα ζούδια όλα τρομάζουν.

Μια φλόγα έχουμε σκοπό, το πάγο έχουμε λιώσει
το λάβαρο το άλικο, ψηλά πολύ θα υψώσει.
Έχουμε όνειρο σκοπό, δεμένα με τ` ατσάλι
τα χέρια μας γροθιά, για κοινωνία άλλη.

Ύαινες, κόρακες, βάρβαροι, που τους λαούς ματώνουν
ψηλά σημαία σύντροφοι, τα δίκια μας ενώνουν.
Έναν Οκτώβρη έχουμε παρελθόν, που` χε ζωή η ζήση
το φύτρο μας ετράνεψε, το δέντρο θα καρπίσει.

Δεν είμαστε οι ταπεινοί, ετούτου εδώ του κόσμου
μυριάδες, έχουμε μαζί, χάραγμα νέου δρόμου.
Κι` αν ειν τ` αγκάθια μας πολλά, που ο αστός σκορπίζει
είν του λαού, είναι το φως και ο τροχός γυρίζει.

Στης εργατιάς το κάματο, στου εργάτη μετερίζι
το λάβαρο θα υψωθεί, γαρύφαλλο θ` ανθίζει.
Ένας, δυο, χιλιάδες δυο, του Μπελογιάννη αίμα
οι προλετάριοι κίνησαν, για της σκλαβιάς το τέρμα.

Ψηλά τα χέρια σύντροφοι, γροθιά έχουμε ατσάλι
την έφοδο στους ουρανούς, με τη δική μας πάλη.
Με φόρα θαρ` θει, θαν τρανή, επανάστασης η ώρα
όλι ενωμένοι οι λαοί, θα` ναι του κάματου τα δώρα.

Του κάματου που τον κρατούν, οι αφεντάδες κι` όλο στίβουν
δεν είναι δούλοι οι λαοί, το πλούτο αυτοί ορίζουν
Ένα ποτάμι κόκκινο, πιστό στα λάβαρα μας
θε να το δούν στα υψώματα, εκεί που χτυπά η καρδιά μας.

10-8-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-08-2020