Δεκαπενταύγουστος

Δημιουργός: KaterinaKritik, Κατερίνα Κρητικ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα παγκάκια άδειασαν στην πλατεία.
Το σκοτάδι απλώνεται. Αρχίζει η παράσταση.
Αχνοφαίνονται τα φώτα της πόλης,
τρεμάμενες φλόγες σε κεριά που ανάβουν.
Η άσφαλτος καυτή, ανασαίνει βαριά.
Αναδύει τη ζέστη που χύθηκε πάνω της όλη τη μέρα.
Δεκαπενταύγουστος, σε μια πόλη που ξεκουράζεται.
Σιγοτραγουδάω «Μα γιατί το τραγούδι να ‘ναι λυπητερό…»

Η πόλη ξαπλώνει στο ανάκλιντρο της νύχτας.
Κάποιοι μυρίζουν τον κόρφο της και κοιμούνται
και κάποιοι κι αυτοί μόνοι, κάθονται στα πόδια της.
Η γιαγιά στο απέναντι μπαλκόνι τινάζει τη βεντάλια της.
Το ζευγάρι στον τρίτο… Φοιτητές, Αγκαλιασμένοι στο μπαλκόνι,
περιμένουν το μωρό τους από ώρα σε ώρα.
Μου κάνουν νόημα. Γελάμε. Οι πρόσφυγες στον πρώτο,
βγήκαν στο παράθυρο και μιλούν χαμηλόφωνα.
Σιγοτραγουδάω «Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι…»

Εγώ, στον «περιστερώνα» μου. Εκεί που οι στίχοι
πετούν όλη μέρα και το βράδυ γυρνούν πίσω, δίπλα μου.
Εκεί που κοιτώ τα αστέρια και περιμένω να μου ψιθυρίσουν
τα μυστικά τους, και να μου τραγουδήσουν τις μουσικές τους.
Εκεί που τρυπώνω τα βράδια και παρατηρώ τις ζωές των άλλων.
Γράφω τις ώρες τους σε λευκό χαρτί και ασπρόμαυρα πλήκτρα.
Δεκαπενταύγουστος, σε μια πόλη που ησυχάζει.
Σιγοτραγουδάω «θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα…»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-08-2020