Tο κοράκι

Δημιουργός: Skylight, Σταμάτης Βαρσάμος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δρόμος φωνής, είναι ο λόγος,
η λογική, η διαδρομή,
αν δε διαβαίνεις φταίει ο φόβος,
ή κάποια άλλη αφορμή.

Μα αυτό το μονοπάτι εγώ,
λίγο-πολύ το ξέρω,
και νιώθω ότι σήμερα, θέλησα να διαφέρω
έτσι θα γράψω ελεύθερα,
χωρίς κάποια ουσία,
μονάχα συναισθήματα,
και μία ιστορία…

Άνοιξε απόψε το κοράκι τα φτερά του,
και το σκοτάδι έφερε βαθιά μες στη καρδιά,
από τα συναισθήματα, τα πιο σημαντικά του,
υπάρχουνε και λάμπουνε στη μαύρη του αγκαλιά.

Μοιάζει με ένα ουρανό, της νύχτας με αστέρια,
και το φεγγάρι ολόγιομο, της ζήσης ο σκοπός,
και μένει πάντα θλιβερό, με πούπουλα στα χέρια,
καθώς όσο κι αν πέταξε δε βρήκε ουρανό.

Μία βραδιά όπως αυτή που παραπάνω γράφω,
ίδιο κοράκι έστεκε, σε δέντρο στην ακτή,
κι αφού θλιμμένο έστεκε, στο φως απ’ το φεγγάρι,
κάτι στην άμμο πρόσεξε να ακτινοβολεί.

Πέταξε, κοντοστάθηκε, γυαλιστερή είδε πέτρα,
έτσι όπως τη φώτιζε, έμοιαζε μ’ ουρανό,
σα να κρατά στα χέρια του, ένα κομμάτι αστέρι,
εκεί που ονειρευότανε, να φτάσει από καιρό.

Την πήρε με το ράμφος του, την έδεσε με φύκια,
και μενταγιόν την φόρεσε επάνω στο λαιμό,
προχώραγε καμαρωτό, μπροστά σ’ όλα τα ζώα,
κι έλεγε τ’ αδύνατο… έκανε δυνατό.

Έλεγε πως τ’ αστέρια πια, τώρα μπορεί να φτάσει,
και έχει και απόδειξη, (η πέτρα στο λαιμό,)
σε μία του προσπάθεια, τότε για να πετάξει,
κατάλαβε το βάρος του σαν υπερβολικό.

Συνέχισε σιγά-σιγά και μέρα με τη μέρα,
έμαθε πάλι να πετά, με πέτρα στο λαιμό,
κι αφού οι μέρες κράτησαν, έφεραν και τα χρόνια,
στο ίδιο δέντρο μια βραδιά, στον ίδιο το καημό.

Είδε μέσα στα μάτια του, να λάμπει κι άλλη πέτρα,
και σκέφτηκε τι κρέμασε στο ίδιο του λαιμό,
έβγαλε απ το κεφάλι του τη διαμαντένια πέτρα,
και χάμω την παράτησε σα κάτι θλιβερό.

Σήκωσε το κεφάλι του, κοίταξε το φεγγάρι,
και τα φτερά του άνοιξε να φτάσει ουρανό.
Ήτανε πλέον δυνατό, δε κουβαλούσε βάρη,
κι έτσι γοργά ξεκίνησε να βρει τον εαυτό.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-08-2020