Τα καημένα της Μαρίας....( Αφιερωμένο )

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλή Κυριακή φίλοι μου, οι θύμησες μένουν πάντα ζωντανές και το χαρτί είναι λύτρωση, σας ευχαριστώ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Διάβηκα τη ζωή μου,..............................Στον αγαπημένο μου Πίπη...........
στη πέτρα και στη λιγαριά
στις μυγδαλιές του κήπου
στις πλάκες της σπηλιάς
στο λιθαράκι στην αυλή.
Που το είχα ακριβή κούνια.
Στις αγκινάρες στο κήπο
που φυτρώναν μόνες,
σαν τα παιδιά της μάνας μου.
Διάβηκα στη ζωή μου,
'ολα τα στουρνάρια της πλάσης
όλη τη πέτρα.
Ψάχνοντας όλο ψάχνοντας
της μάνας μας το κόρφο
της μάνας μας την αγκαλιά
της μάνας μας το γάλα.
Στα βάτα και στα πουρνάρια
στις γερμένες ελιές
στους κατιφέδες!
των ξένων κήπων.
Που είχαν τις ροδιές
ζηλευτά στολίδια.
Διάβηκα τη ζωή μου.
Με μισό παπούτσι
ξένο πάντα ξένο
και τσιτάκι δανεικό.
Τα καημένα της Μαρίας.
Έτσι είμαστε εμείς
δεν είχαμε όνομα!!
Κι` ήρθαν λύκοι κι` άλλοι λύκοι.
Αυτοί που τους λέγαν στο χωριό
εξουσία.
Να κλαδέψουν τα λιανά κλαράκια.
Τα καημένα της Μαρίας
Μα, εγώ διάβηκα την ζωή μου
μακριά από τις ξέρες
μακριά από τις οχιές του χωριού.
Μακριά από όλους τους ελεήμονες!!
που δεν τους απλώσαμε, ποτέ το χέρι.
Και γίναμε θεριά,
να ζήσουμε,
λεύτερα σαν τα πουλιά.
Τα αγριοκάτσικα της μάνας μου.
Που βρήκαμε δρόμο με κατιφέδες.
Κήπο, με βασιλικό και δυόσμο.
Κι` είπαμε, χίλιες φορές το είπαμε.
Ποιος τον λογαριάζει
τούτο κόσμο.

29-11-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-11-2020