Η δική μου Πανσέληνος

Δημιουργός: horseman, Στέλιος Κοντοδήμος - horsemans

Από τις διαδρομές της Ψυχής μου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το δύλη θα παραφυλώ εκεί μονάχος...
Θα 'μαι στην ποιο Ψηλή κορφή για να 'μαι κοντά σου...
Θέλω να μαι ο πρώτος που θα αγγίξεις τα μάτια μου...
Κι εγώ ν' απλώσω τα χέρια μου στ' άπειρο σου...
Οι άκρες των δαχτύλων μου θα ακουμπήσουν το άβατο σου...
Περίμενα να γιομίσεις για να τα πάρω όλα...
Τίποτα δεν θα αφήσω γι' αυτούς που ρχονται...
Η ψυχή τεράστιος ωκεανός να σε βυθίσω...
Εκεί χωρούν οι ζωές μας, εκεί κραυγάζουν οι ανάσες μας...
Εσύ κι εγώ θα κρύψουμε τον θησαυρό της αγάπης μας...
Κι η Φλόγα του έρωτα αδιάκοπα θα δροσίζεται στα σωθικά του...


Θυμάσαι που γονάτιζα τα βραδιά κοντά σου...
Κι ας μοίραζες το φως σου μακριά μου...
Θυμάσαι που σε καρτερούσα όταν κρυβόσουν πίσω απ' τα σύννεφα...
Κι είδωλο σχηματίστηκες μέσα στην αγκαλιά μου...
Ακούραστος ιππότης κάλπαζα γύρω απ' την μοναξιά σου...
Κι η χρυσή σκόνη που άφηνα άγγιζε την καρδιά σου...
Σ' αυτό τ' απόμακρο που θελα να γευτώ, να λάμψω απ' το φως του...
Θυμάσαι και σύ μου στάζες γλυκές στάλες από κρασί..
Κυλούσαν βασανιστικά κι αργά στα χείλη μου...
Χάριζαν την ποιό γλυκιά μέθη για σένα...
Και γώ κρυβόμουν στο πιθάρι του πόθου και σε καρτερούσα...


Ακούραστος θα νοσταλγώ να ρουφήξω την λάμψη σου...
Αδιάκοπα θα κυνηγώ την πορεία σου...
Δροσοσταλίδες θα κουβαλώ μέσα μου να σε δροσίσω...
Ένα μπουκέτο από χρώματα βαστώ στα χέρια...
Πευκοβελόνες έπλεξα κι έδεσα σφικτά με ρετσίνι...
Όλα τ' αγκάλιασα μονάχα το μακρινό χθες πέταξα...
Εκεί θα πλεχτούν οι στιγμές μας, εκεί θα υποκλιθεί το αύριο...
Δεν θα ξανά-κλείσω τα μάτια πότε...
Δεν θ' απλώσω τα χέρια μου τόσο ψηλά...
Γιατί το φως σου θα φεγγίζει μέσα μου...
Κι η ζωή μου δεν θα καρτερεί πότε το γιόμισμά σου...
Γιατί απλά θα ζω μέσα στην δική μου Πανσέληνο...
Εσένα...
Ψυχή μου...

Στέλιος Κ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-09-2006