Στις 22 του Γενάρη

Δημιουργός: inokrini, Κ.L inokrini--Κατερινα Λιαρου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στις 22 του Γενάρη ---22-1-17-------ενοτητα 7 ποιηματων απο τη συλλογη -ΆΚΟΥΣΕ ΜΕ



Α !

Πάλι πήρα τους δρόμους της νοσταλγίας. Ακολούθησα το μονοπάτι των ανέμων.
Φυσάει πολύ σ’αυτή τη γωνιά.
Λικνίζει τα κορμιά! επιβάλλοντας την παρουσία του αυτό τ’ αγέρι…….
Νομίζει το φοβάμαι……
Μα…. έχω συνηθίσει σ’αυτά τα ξεροβόρια, πού άλλη δουλειά δεν έχουν, απ’ το να σφυρίζουν σαν Σειρήνες για παραπλάνηση του Οδυσσέα.
Κορμί παγωμένο…..
Ψυχή ζεστή από αναμνήσεις! . Τι κι αν μαχεται ο αγέρας;
Η αγάπη τον νικά! . Πόσο άραγε θα κρατήσει;
Ο ήλιος χαμογελά στο παιχνίδι του, ο ουρανός ταξιδεύει τα σύννεφα μαζί του σ’ αυτό το προσκύνημα των σκέψεων
που….. έγιναν ναύτες, δένοντας στους κάβους τα σκαριά, και τα κοχύλια άρχισαν το γλέντι, στο κελάρυσμα της υγρής κόρης…..
Ωραία όλα από ψηλά σαν έφτασα στην κορφή!
Καμμιά σκιά στον ορίζοντα…….
Όλα λάμπουν και ο αγέρας συνεχίζει…….
κι εγώ γελώ...στο πείραγμα του..


Β ! --- --ΡΑΓΕΣ


Κοιτω τις ράγες στεριωμένες και ‘περήφανες να σηκώσουν το φορτίο
Ζωή...πόσα μας δίνεις;;
και πόσα σου δίνουμε εμείς,για να μας πάς ενα ταξίδι,
άλλοτε με χαρά και όνειρα
και άλλοτε στης πίκρας τη γιορτή;;
ήθελα να’ξερα,τα πουλιά, τι ψάχνουν αυτή την ώρα,στην παγωμένη σιδεριά
και στα χοντρά χαλίκια,που μοιάζουν πελώριοι βράχοι μπροστά τους
και η παραστιά άδεια, χωρίς φυλλωσιά,να’χη ζωή!
Έκλεισα το μάνταλο της πόρτας αυτής της θέας,
οι ‘ράγες βουβές περιμένουν τους συρμούς,ν’αγκαλιαστουν
να ζεσταθούν.
Σφύριξε! ‘Ηρθε το τραίνο… κι οι σκεψεις έφυγαν μαζί του………………………..



Γ! Χαμόγελα


Το βλέμμα μου χάθηκε, στο φέγγισμα του παραθυριού.
Λίγες ακτίνες με διαπερνούν θαμπώνοντας τα μάτια.
Μόνη επιβάτης σ’ αυτό το γύρο στο βαγόνι.
Γνωστός προορισμός! Αγαπησιάρης!
Τρέχουν τα δέντρα να προλάβουν τη ματιά μου
κι εκείνη με τη σειρά της να προλάβει να τους χαμογελάσει στο γρήγορο πέρασμα,
σαν τα λεπτά του ρολογιού,
σαν τις στιγμές μας που τρέχουν στο χρόνο του σύμπαντος………..
Στιγμές που χάνονται και δεν ξαναγυρνούν…………



Δ! Προμηθέας

Βαριά η αλυσίδα, ασήκωτη,στενάζεις και αγκομαχάς
κρίκοι ζωής,αξόδευτοι και νοθευμένοι
Ως πότε άραγε Προμηθέα ,θα'σαι φυλακισμένος;;;
Με πλάνη σου πήραν τα κλειδιά,γελούν στο κατάντημά σου
τα όρνεα φτεροκοπούν
οσμίζονται το αίμα απο τις σάρκες σου
Ο ήχος δυναμώνει στο σίρσιμό σου
κλαίει η ψυχή στο γογγυτό
ματώνει ο νούς σου στο αβέβαιο
κι εσυ ακόμα παραμένεις βουβος.......



Ε ! Στο κατώφλι


Στης προσμονής το κατώφλι πέρασες!
Ενα απέραντο γαλάζιο, για συντρόφι, στο χώρο του μεσημεριού
και το ρολόι του τοίχου χτυπά ανελέητα….
Σαν να θέλει να δοκιμάσει τις αντοχές σου….
Φύγαν οι αέρηδες, έπεσε η σιγαλιά…..
‘Ενας καμβάς χρωμάτων, απλωμένος, σε καλεί να δώσεις εικόνες ταιριαστές στην άδεια αίθουσα……
Φοβισμένα χαμογελούν…. όλα τριγύρω!
Μία στάση εδώ!
Πρέπει να περιμένεις χαζεύοντας…………..



ΣΤ ! Χωρίς λέξεις!


Δεν έχω λέξεις πλούσιες και χρωματισμένες ν’αραδειάσω
Να πω αυτά που νιώθω ,να ουρλιάξω, που χάνεται ο κόσμος στις τρυφές…….
Στρατόπεδα παντού και συγκεντρώσεις…….
Άγευστες μέρες ανούσιες, και τα θηρία της ψυχής δεν τα εντοπίζει κανένας.
Φίλοι και οχτροί σε μία αιώνια μάχη χωρίς αποτέλεσμα..
Δεν μάθαμε ότι όλα τα ζεσταίνει η αγάπη…
γιατί αυτή ζεί στη νομοτέλεια του σύμπαντος…
κι εμείς……………..
Μικρά πιόνια στη σκακιέρα κάποιων άλλων…..
Και το παιχνίδι συνεχίζεται….



Ζ ! Σουρούπωσε……


Έφτασε το σούρουπο παγωμένο!
Ο αέρας ακόμα φυσά κάνοντας πείσματα!
Φοβερίζει!
Φυσάει τη θάλασσα, νιώθει την αγριάδα του και παίρνει τα κύματα της πίσω στο σπίτι της.
Χαμογελάει μόνο στον αφέντη,! που έφτασε για χαιρετισμό.
Λικνίζεται περιχαρής μπροστά του
και κείνος….. χαμογελώντας πονηρά, της δίνει το τελευταίο του φιλί
σε αυτή τη γωνιά της γης .
Βιάζεται να φύγει ….για άλλες αγκαλιές…..
και αυτή…. γνωρίζει …πως το πρωί θα καθρεφτίζεται στην ομορφιά της…
Λίγες ώρες απέμειναν….
Φτάνει η νύχτα…. η αρχόντοθυγατέρα του φεγγαριού!
Σήμερα είναι θυμωμένη…. τα φορέματα της παγωμένα
κι αν κλάψει…….
τότε η γη... θα γεμίσει το ποτήρι της με δάκρυα…….


Κ.Λ. INOKRINI

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-02-2021