Τα παρακάλια

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλό βράδυ σε όλες και σε όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σκάρτο ρολογάκι μου,
τ' απογιοματάκι μου,
αχ, μη μου το τρενάρεις…
Αργοσάλεφτο κυλάς,
τ' άδεια κάρτα δρασκελάς,
μανό, και δε φορτσάρεις.
Τρέχα, πέντολό μου,
μάτια χρυσαφιά,
έχω στο μυαλό μου,
κι είμαι στα καρφιά…

Της αρτάνας, ροδωνιά,
ζηλεφτή στη γειτονιά,
δως μ' ένα λουλουδάκι.
Τες κυρές, που θα με δουν,
όσο κι αν κρυφογελούν,
θα τρώγει τες, σαράκι…
Δώσ' το μου μπαξιάνα,
φρέσκο θ' αξιωθείς,
κι έχω ματζουράνα,
αν μου τ' αρνηθείς…

Χλώμιο φεγγαράκι μου,
φτάσε στο σοκάκι μου,
τ' απόσπερνο με ζώνει.
Σαν θ' αργήσω τι θα πεί,
κόρη, που 'χει το γαρμπή,
παρέα κι αργολιώνει;
Δεν κρατώ φανάρι,
κοίτα να βιαστείς,
κι έρωτα γιβάρι,
σου ‘χω να λουστείς...

Μοσκαγέρι, γνέφαλα,
διώξε, ξεροκέφαλα,
απ' τ' ουρανού τα στήθια.
Πάνω να 'χω το Σταβρό,
κι από κάτω του σωρό,
τρεχάτα, τ' αστρολίθια.
Η Μαριώ κι ο Γιάννος,
να 'χουν μια γιορτή,
Γελαντζής βαρδιάνος,
τσίλιες να κρατεί.

Κλησουράκι της αχτής,
όσο κι αν αγαναχτείς
που σε χτυπά λεβάδα,
δέξου, ώρια κοπελιά,
με κορδέλα στα μαλιά,
ν' ανάψει μια λαμπάδα.
Παναγιά Παρθένα,
σαν δεχτείς ευχή,
θα 'ναι για τα μένα,
δώσε προσοχή.

Κούντουλα που λούζεσαι
στο γιαλό και γέβεσαι
την άρμη, μη ζηλέψεις.
Γάστρα σου ζαρίφικη,
έχε την χαζίρικη,
σεβντά μου να κονέψεις.
Στα γλαριά, που θα 'ρθουν,
μήτε τσιμουτιά,
μ’ όσα δεις, θα κλώθουν,
στου ντουνιά τ' αφτιά.

Λαμπρινό, της ταχινής,
άστρο, της υπομονής
να γίνεις φτερνιστήρι.
Ώσπου να ξαναφανείς,
σπίθα ώρας δειλινής,
κοχιές στο κρεμαστήρι.
Όταν βγεις και πάλι,
θα συγυριστώ,
σ’ άγιο πεντοζάλη
θα ‘ρθω να πιαστώ…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-03-2021