Ουρανιος παγος (ο Θανατος δακρυσε)

Δημιουργός: Chimaira, Zina

Καθαρο δειλινο, μυρωδια θαλασσας, ολα αυτα συντελουν στις τρέλες που γραφω!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Και τελικα νυχτωσε
και ειχα υποσχεθει το αντιθετο.
Τα χερια μου
καινε
τα χθεσινα σου ονειρα
χωρις να το ξερεις
ενω η μαυρη σου μπερτα
ανεμιζει πανω στα δικα μου.
Σε θεωρω
τον θανατο μου
τον μονο που με καταλαβαινει
με το κρυο δρεπανι
δροσιζεις τους ποθους μου
εδω και δυο χρονια.
Τι ειναι δυο χρονια
μπροστα στην αιωνιοτητα
του παγερου σου βλεμματος.
Και εγω,
ο Χαροντας
κλαιω οπως τοτε,
με τα κοκκαλινα δαχτυλα μου
να πιανουν τον παγο
που τρεχει απο τα ματια μου
και σταζει σε ενα πορτοκαλι δειλινο.
Ποτε δεν σε επιασα.
Εισαι για μενα μια εμμονη
που μαυριζεις το ασπιλο μου εγω
και καθαριζεις την λυπητερη μου υπαρξη
τοσο δυνατη
αλλα και τοσο ευθραυστη.
Αυριο θα σε ξαναδω.
Για τελευταια φορα.
Ως μαυρος αγγελος θα χαθω
στα φτερα του σιδερενιου μου αετου
αναζητωντας ξανα
την δυναμη μου.
Να αναγεννηθω αλλη μια φορα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-09-2006