Κουφάλα νεκροθάφτη

Δημιουργός: MASTER

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τι θέλεις πάλι εδώ ντυμμένος
με τα μαύρα τούτα ρούχα,
αφήνοντας φορμόλη στον αέρα;
Δεν το 'μαθες ακόμα το μάθημα;
Αφού στο 'παμε: "Δε θα πεθάνουμε
ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη!"

Τι γυρίζεις από δω κι από κει
και ζητάς το δίκιο σου, κοράκι,
λες και είμαστε ήδη νεκροί;
Εντάξει, το ξέρω...τσαλακωθήκαμε λίγο.
Ναι, το ξέρω...φτάσαμε κοντά
στο να γίνουμε αιώνιοι πελάτες σου.
Μα δεν πεθάναμε ποτέ!

Κι αν κάποτε εμπιστευτήκαμε
δικούς μας ανθρώπους
κι αν αυτοί μας πούλησαν
για ένα κομμάτι ψωμί,
έστω και για τριάντα αργύρια,
κι αν πέσαμε στου έρωτα το λούκι
κι αν η αξιοπρέπειά μας κάποτε
το πήρε απόφαση και μας απάτησε,
εμείς δεν πεθάναμε ποτέ!

Κάποτε εμπιστευτήκαμε κάποια σκυφτά,
κόκκινα και δίκαια ανθρωπάκια.
Κι όταν μας φάνηκε πως
είχαν άδικο και πήγαμε να πούμε-
να πούμε, απλά, τη γνώμη μας,
ένα απ' αυτά μ' ένα σφυρί άρχισε
και μας βαρούσε στο κεφάλι
κι ένα άλλο μ' ένα δρεπάνι
μας έσκιζε τις σάρκες
και μας έλεγε προδώτες.
Μα πάλι ζήσαμε, κατάλαβες;

Κι όταν στο δρόμο περπατώντας,
πλάι σε πλακάτ (κι άλλες τέτοιες ιστορίες)
νομίζαμε πως αλλάζαμε τον κόσμο,
ήρθαν κάτι άλλα ανθρωπάκια,
κάτι γαλαζοπράσινα με κάτι όμορφα,
λευκά, γυαλιστερά, σκληρά καπέλα.
Και μας βάρεσαν κι αυτά, πιο δυνατά.
Κι ό,τι μας έμεινε να θυμόμαστε
ήταν το αναίτιο, χημικό μας κλάμα.
Και τότε ακόμα, όμως, επιζήσαμε!

Και τώρα όλα αυτά είναι παρελθόν.
Μα θα ξανασυμβούν στο μέλλον.
Με άλλους πρωταγωνιστές, αλλά εσύ...
εσύ πάντα θα 'σαι εκεί να περιμένεις...
να περιμένεις σαν το γύπα
να πεθάνουμε. Ίδιος, όπως πάντα.

Τελικά κι εσύ κορόιδο είσαι...
Αντί να σε πάρει ο διάβολος
κάτω, μαζί του, στον κόσμο που ανήκεις,
σ' άφησε να περιμένεις κάτι
που ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί.
Ωραία σου την έσκασε...


Σεπτέμβρης 2006, Θεσσαλονίκη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-09-2006