Τα Ακρογιάλια

Δημιουργός: zaxarioudantonis

Για Την Χριστίνα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μπετόλο την αντίκρισα, γωνία και Ποτιέ.
Καθόταν μόνη σκεπτική, θυμώντας τα ακρογιάλια.
Χριστίνα την ελέγανε, και έλεγε ποτέ,
Δεν θα μπορέσω να χαθώ και εγώ, στα περιγιάλια.

Στα μάτια είχε πέλαγα, που άναβαν φωτιές.
Στα χείλη μια παλιά πικρή, θολή μελαγχολία.
Τον κόσμο όλο ζύγιζε, σε πέντε συλλαβές.
Γιατί να είναι η ζωή, μια σκέτη ανοησία.

Το τρένο που την έπαιρνε, κάθε φορά μακριά,
Κρατούσε σαν αντάλλαγμα, κομμάτι απ' την ψυχή της.
Δεν κράτησε στα χέρια της, ποτέ της μια χαρά.
Που να μην γίνει κάρβουνο και στάχτη, στην αυλή της.

Μου χάρισε μια φωτεινή, μια μέρα δίχως άλλη,
Που μέσα μου ριζώθηκε, σαν φλόγα που με καίει.
Αν είχα άλλες δύο ζωές, θα έδινα χαλάλι,
Να ζούσα το ίδιο όνειρο, που στην καρδιά μου ρέει.

Τα χρόνια μας γερασανε, που ζήσαμε μακριά.
Μα μία μέρα σαν και αυτή, που χαμε ζήσει τότε.
Την είδα την αντίκρισα, στην ίδια την γωνία
Και η Χριστίνα απ' τα παλιά, τότε χαμογελούσε.

Κρατούσε μες στα χέρια της, μια παιδική ψυχή,
Που φώτιζε το πρόσωπο, το τότε λυπημένο.
Την είχε πάει σε γιαλούς, σε ολόκληρη την γη,
Και ας ήταν το ταξίδι της, σε μια αυλή κλεισμένο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-04-2021