τίτλος: Θα γραφεί στο τέλος -8-

Δημιουργός: Gitana mia, Γ.Τ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

https://www.youtube.com/watch?v=_82_gMPPjNI

-Ναι, είναι διαφορετικά. Εκεί έχει πόλεμο. Γι’ αυτό ήρθαμε και εμείς εδώ. Είπε ο πατέρας μου πως στην Ελλάδα είναι πιο καλά. Και ήρθαμε. Θα μείνουμε στην Αθήνα.
Αργότερα, αρκετά μεγάλη, εκείνη θα καταλάβαινε, σκεπτόμενη συνειρμικά, καθώς διάβαζε πως ο Αλέξανδρος μιλούσε για τον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου ανάμεσα σε χριστιανούς και μωαμεθανούς του Λιβάνου.
-Εσείς μένετε πάντα εδώ;
-Φυσικά, του αποκρίθηκε η μικρή με την απορία ζωγραφισμένη στο προσωπάκι της. Θέλεις να παίξουμε; Άλλαξε αμέσως την κουβέντα η Ουρανίτσα. Εκείνος έγνεψε καταφατικά.

Η μικρούλα, το καταλάβαινε , πως υπήρχε μια διαφορετική ατμόσφαιρα ανάμεσα τους. Κάτι διαφορετικό, που της έβγαζε όλες τις συστολές της. Πρόσεχε τι θα ρωτούσε, τι θα έλεγε, τι θα απαντούσε. Αλλά και εκείνος το ίδιο. Υπήρχε και απ' τη μεριά του μια συστολή. Πολλές φορές, στο πέρασμα του χρόνου, αναλογίστηκε τις στιγμές αυτές, και με νοσταλγικό χαμόγελο, αναπολούσε αυτό το διήμερο που ειδώθηκε με τον Αλέξανδρο. Λες και οι δύο ήθελαν να αφήσουν την καλύτερη εντύπωση αμφότεροι. Επίσης, πολλές ήταν οι φορές που αναλογίστηκε και καθιέρωσε πως αυτή η αθώα επαφή με το αντίθετο φύλο έφερε στην επιφάνεια αυτό το κάτι διαφορετικό που μπορεί να νιώσει κάποιος για το αντίθετο φύλο΄.

Τα πρώρα σκιρτήματα. Έτσι μπορεί κάποιος να τα πει. https://www.youtube.com/watch?v=_r2Zwuq0tBc(1)
Πόσο καιρό θα μείνεις; Τον ρώτησε. Δύο μέρες. Μετά θα πάμε στη θεία μου στη Θεσσαλονίκη, της αποκρίθηκε. Δύο μέρες, σκέφτηκε η Ουρανία. Δηλαδή, άλλη μια μέρα. Θέλεις να σου δείξω τα παιχνίδια μου; Τον ρώτησε απλώνοντας το χεράκι της και εκείνος της έτεινε το δικό του ψιθυρίζοντας ένα ξέπνοο ναι. Σε μια γωνιά του παιδικού είχε τα παιχνίδια της, κουζινικά, την κουκλίτσα της , και παρακεί δυο τρία εικονογραφημένα βιβλιαράκια. Εκείνος πήρε ένα απ' αυτά και προσηλώθηκε στο ξεφύλλισμα τους. Καθόταν και τον κοιτούσε μέχρι που δεν άντεξε και μια ερώτηση βγήκε απ’ τα χειλάκια της :Θα ξανάρθεις; Ναι, του χρόνου το καλοκαίρι θα ξανάρθω, απάντησε αποφασιστικά το μικρό αγόρι. Ανακούφιση απλώθηκε στην ψυχούλα της. Εφησυχασμός. Αυτή ήταν η σωστή λέξη. Κάπως έτσι πέρασε και η επόμενη μέρα και ήρθε η ώρα του αποχωρισμού. Μα δεν ήταν επώδυνη για κείνη αφού θα ξαναρχόταν. Θα περνούσε ο καιρός και θα τον ξανάβλεπε.

https://www.youtube.com/watch?v=pxxZyVqJibM (2) Δύο μέρες μόνο για αρχή ήταν αρκετές. Έφταναν για την ώρα. Καληνύχτα , της είπε , ακουμπώντας την παλάμη του στα όμορφα μακριά καστανά μαλάκια της που το τελείωμά τους στόλιζαν ανάλαφρες μπούκλες. Καληνύχτα Αλέξανδρε, του χρόνου όπως είπαμε έτσι; Θα ξανάρθεις. -Ναι, θα έρθω να σε δω. Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια τους. Έκτοτε δεν τον ξανάδε ποτέ. Όμως, είχε μείνει μέσα στην ψυχή και το μυαλό της για πάντα. Εκτός απ΄ το πρωτόγνωρο συναίσθημα που ένιωσε για πρώτη φορά και το κουβαλούσε μέχρι σήμερα, τελικά κουβαλούσε μέσα της και την αρνητική πλευρά του πράγματος.
Σπυριδάκης Δημήτρης Είναι πλοία οι αγάπες - YouTube(3)
Του ανθρώπου που δεν κρατά το λόγο του. Πρώτο μάθημα ζωής για κείνη. Τελικά, ναι, μπορεί να μη κρατούν κάποιοι το λόγο τους. Τότε βέβαια, δεν θα μπορούσε να σκεφτεί έτσι, όμως στην πορεία ψάχνοντας τον εαυτό της έκανε μια ανασκαφή του παρελθόντος, και διαπίστωσε πως αυτά που νιώθεις από παιδί τα κουβαλάς στο δισάκι της ψυχής σου και σε στιγματίζουν έστω και υποσυνείδητα. Στο πανεπιστήμιο, που πήγε αργότερα, διδάχθηκε για τον Μισέλ Φουκώ , και τα έργα του. Σέ ένα απ' αυτά , διάβασε για την ανασκαφή του παρελθόντος, την κατάρρευση του εαυτού σαν ένας πύργος στην άμμο και το χτίσιμο του απ την αρχή σε νέα, γερά θεμέλια. Τελικά μεγάλη δύναμη η γνώση. Πολύ μεγάλη δύναμη όπως έλεγε και ο Φράνσις Μπαίηκον. Μόνο που πρώτα η γνώση, και η ορθή χρήση της , ξεκινά απ τους εαυτούς μας. Η πρώτη χρήση της πρέπει να γίνεται αφ΄ εαυτού.

https://www.youtube.com/watch?v=U2esrwl5cpM (4)

(Συνεχίζεται )

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-04-2021