Έρως και ψυχή Δημιουργός: Παραλής Αθανάσιος, Αθανάσιος Παραλής Αν θέλετε, συμβάλλετε και εσείς με διορθώσεις η προσθήκες που θα ήταν ωραίες να γραφτούν. Ευχαριστώ Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
Εκείνο το πρωί ξύπνησα μόνος στο σπίτι. Ένιψα το πρόσωπό μου και έβαλα ζεστό καφέ να βράσει, τον σέρβιρα και βγήκα στο μπαλκόνι. Άναψα τσιγάρο και έκατσα στο μπαλκόνι στο κρύο του πρωινού εκείνου... Είχε ομίχλη, υγρασία, και την ένιωθες στα κόκκαλα. Διέκρινα αρκετές ανθρώπινες φιγούρες εκείνο το πρωινό με το λιγοστό φως που είχα, και αναρωτήθηκα, άραγε πηγαίνουν στη δουλειά τους η τα παιδιά στο σχολείο; Με συγχωρείτε, τα πρωινά συνήθως ξεφεύγω και φτιάχνω ανούσιες σκέψεις. Μέσα μου συνέβη τότε κάτι θαυμάσιο. Διέκρινα μέσα από την ομίχλη, το μέσα μου. Κατάλαβα πόσο θολός είμαι η καλύτερα, πόσο θολά κάνω εγώ τα πράγματα στη ζωή. Έσβησα το τσιγάρο. Ήπια το καφέ γρήγορα γρήγορα και μπήκα ευθύς αμέσως μέσα και πήρα τετράδιο και άρχισα να γράφω...
Ομίχλη, ομίχλη μέσα μου.. Πόσο θολός Θεέ μου, μα πόσο θολός είμαι. Ξυπνώ, κοιμάμαι και το μόνο που κάνω είναι αυτό. Εργάζομαι, φτιάχνω το σώμα μου, αρέσω στους ανθρώπους, με αρέσει να αρέσω.. Τι μοναδικό όμως που συνελήφθη η ιδέα ότι το μέσα μου είναι αυτό που πρέπει να αρέσει. Να, με κοιτά μια όμορφη παρέα και ας μη με ξέρει, λέει μέσα της, τι όμορφη ψυχή έχει αυτός ο άνθρωπος. Τελείωσα τα λόγια μου, άφησα το τετράδιο και εκεί γονάτισα για να ευχαριστήσω το Χριστό που με έδωσε φως στο σκοτάδι μου, ώστε να καταλάβω τη πλάνη μου. Ξύπνησα, μα ξύπνησα δυνατός στη ψυχή.
9 βράδυ περπατούσα μόνος. Κοιτούσα τα φώτα των αυτοκινήτων που με προσπερνούσαν ένα προς ένα. Έφτασα στο προορισμό μου. Ένα μικρό στέκι.. είδα μερικές παρέες, μικρές φωτιές και παιδιά με όμορφες φωνές και κιθάρες στα χέρια να τραγουδάνε τα καλοκαιρινά Σ' αγαπώ. Συνέχισα και πήγα σε μια γωνιά να απολαύσω αυτή τη στιγμή τους, έστω να κλέψω λίγο από την ομορφιά της ψυχής που βγάζανε αυτή τη στιγμή. Όμορφη στιγμή. Πόσο θα ήθελα να είμαι μέρος αυτής της όμορφης παρέας, έστω και για λίγο, αλλά δεν ήθελα να ταράξω αυτή την όμορφη στιγμή. Ξεκίνησα να συνεχίσω τη πορεία μου και ξάφνου ακούω το όνομα μου "Θανάση, έλα στη παρέα μας".. που με ήξεραν... Αν και τους θαύμαζα τόση ώρα δε κατάλαβα ότι ήταν μια παλιά γνωστή παρέα που από καιρό είχα αφήσει στο μακρινό παρελθόν, λάθος σωστό, δεν έχει σημασία.. έκατσα και με δώσανε μια στιγμή από τα βλέμματα τους μέχρι να ρωτήσω: Σας παρακολουθώ τόση ώρα.. θαυμάζω τις ψυχές σας, είναι τόσο αγνές, τόσο γλυκείς που ήθελα και εγώ να μαι μέλος σας έστω και για λίγο. Πόσο χάρηκα που με φωνάξατε.. Εκεί τα είπαμε λίγο και τραγουδήσαμε λίγα όμορφα τραγούδια και φύγαμε.. πήγα σπίτι για να γράψω τις όμορφες στιγμές που έζησα αυτό το βραδινό. Ξύπνησα η ώρα έξι το πρωί. Σηκώθηκα και είδα τον ήλιο που άρχισε να προβάλλει τις αχτίδες του. Αχ και είναι τόσο όμορφος.. Βγήκα στο κρύο αγέρα του καλοκαιριού να νιώσω τη ζέστη του, την ανάσα του, τη ζωή που με προσφέρει. Κάθησα λίγο στο μπαλκόνι και έπειτα έφυγα. Σήμερα είναι ξεχωριστή ημέρα. Πηγαίνω εκτός πόλης, σε ένα εξωτικό μέρος που δεν ακούγεται θόρυβος, ούτε αυτοκίνητα. Τίποτα. Ησυχία, και προσευχή. Ξεκίνησα. Είχα 3 ώρες ταξίδι. Έκανα το σταυρό μου και έφυγα. Στο δρόμο προς Θεσσαλονίκη έκανα μια στάση να φάω κάτι για πρωινό και συνέχισα προς Ουρανούπολη. Έφτασα. Παρκαρα, πήγα στο γραφείο προσκυνητών και πήρα το έγγραφο για το Άγιον όρος. Ακόμη ένα ταξίδι, στα τόσα που το γύρισα και νιώθω λες και είναι η πρώτη μου φορά. Τόσο υπέροχη. Μπήκα στο καράβι και κατευθύνθηκα προς το συνηθισμένο πλέον σπίτι, τη Μονή Σίμωνος Πέτρας. Έφτασα και ξεκίνησα να ανεβαίνω, όμως συνέβη κάτι θαυμάσιο. Θυμήθηκα τη παρέα από το προηγούμενο βράδι, θυμήθηκα αυτές τις όμορφες εικόνες και ξαπόστασα να κάνω μια δέηση στον Κύριο μου να τους έχει καλά. Θαύμασα τη δημιουργία και συνέχισα. Έπειτα από ανάβαση 50 λεπτών, έφθασα στο πολυπόθητο μου προορισμό. Ξαπόστασα, κεράστηκα ένα ούζο, νεράκι και λουκούμι και απόλαυσα τα μεγαλεία του Χριστού μου. Ξαναείδα επιτέλους τον πνευματικό μου πατέρα και έκλινα τη κεφαλή μου προς αυτόν. Μιλήσαμε αρκετές ώρες σχετικά με τη πίστη, με τη κατάσταση της χώρας μας και τη κατάσταση μέσα μας. Αργότερα πήγα στην αγρυπνία. Τόσο κατανυκτική, τόσο δέος και ταυτόχρονα τέτοια λαμπρότητα που ο Χριστός ένιωθα πως ξανά ήρθε στη γη ως άνθρωπος για να λυτρώσει τον αμαρτωλό άνθρωπο. Έμεινα όλο το βράδι ώστε να απολαύσω και να γεμίσω το πνευματικό μου δοχείο. Την άλλη μέρα ξεκίνησα για άλλο προορισμό. Μονή Γρηγορίου. Με περίμενε ένας αδελφός που κάνει ιεραποστολή στην Αφρική. Είπαμε πολλά για την Αφρική, και συγκεκριμένα το πώς οι Αφρικανοί δέχονται καρδιακά και ουσιαστικά το Χριστό στη ζωή τους και στη ψυχή τους. Αυτά τα λόγια του, τόσο όμορφα, τόσο γαλήνια. Και ο ίδιος επίσης ένιωθα ότι ο Χριστός είναι μέσα του και μου μιλά. Αργότερα έφυγε ο αδελφός και έμεινα να κοιτώ το απέραντο γαλάζιο του Άθως. Η στιγμή είναι απερίγραπτη. Θεϊκή. Δεν έκατσα πολύ στον Άθωνα, μα ακόμη και αυτές οι ολίγες στιγμές ήταν αρκετές ώστε να πάρω πνευματική τροφή και δύναμη για να αντέξω στο χάος του κόσμου. Ξεκίνησα για το ταξίδι της επιστροφής που κάθε φορά είναι και ποιο δύσκολο, διότι η Χάρις του Χριστού σε επισκέπτεται και σου υπενθυμίζει ότι τα χρόνια της ζωής είναι λίγα, αλλά η στιγμή της μετανοίας μια και ουσιαστική. Κατέβηκα από το μοναστήρι στο καραβάκι και πήγα στην Ουρανούπολη. Έβαλα μπρος το αυτοκίνητο, έβαλα και μια ομιλία και ξεκίνησα. Στην επιστροφή μου έκανα πολλές στάσεις, ώστε να απολαύσω κάθε στιγμή αυτής της ευλογιάς που έλαβα, κοιτώντας την ομορφιά της Γής, του ουρανού, του αέρα που για ακόμη μια φορά ένιωθα τη φρεσκάδα του μέσω των μυκτήρων μου. Ο ήλιος έλαμπε διαφορετικά για εμένα σήμερα. Ένιωσα τόσο έντονα τη παρουσία Του Θεού που πραγματικά με καθήλωσε σε όλη τη διαδρομή. Μετά από αρκετές ώρες έφτασα σπίτι, ξεφόρτωσα τις βαλίτσες και έκανα κάτι τις για να φάω. Ακόμη και η κοτόσουπα είχε κάτι το Θεϊκό. Ξεκουράστηκα λίγο και το βραδάκι βγήκα μια βόλτα στη θάλασσα, και ως σύμπτωση, πέτυχα την ίδια παρέα που αυτή τη φορά έλειπα μόνο εγώ. Πήγα με πολλή χαρά να δω εκείνες τις ψυχές.. Τραγουδήσαμε, γελάσαμε, είπαμε πολλές ιστορίες και γύρισα λίγο πιο αργά το βράδι. Ένιωθα πως η αγάπη του Θεού πρέπει να μεταδοθεί με κάποιο τρόπο και ήταν ο μοναδικός. Τα παιδιά πρώτη φορά άκουγαν όλα αυτά τα εκπληκτικά πράγματα που βίωσα στα μοναστήρια. Ίσως και λίγο παράλογα, διότι δεν γνώριζαν.. όμως είχαν αυτιά για να ακούσουν, χωρίς παρωπίδες... Η επόμενη ιστορία νομίζω θα είναι καταπληκτική. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά μάλλον η πίστη και η επιστήμη είναι αδερφές, και λέω μάλλον, διότι πολλές φορές έχει έρθει σε σύγκρουση το μυαλό με τη καρδιά. Ο Χριστός μας, λέει κάτι πολύ σπουδαίο στο Θωμά: «Μακάριοι είναι αυτοί που δε θα με δουν, κι όμως θα πιστέψουν». Πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη πρώτα στο Θεό και έπειτα στη καρδιά. Οι πατέρες της εκκλησίας αυτό ακριβώς διδάξανε και πράξανε, γι'αυτό και τους περιβάλλει η Σοφία, η αυθεντικότητα και η αγιότητα. Εμπιστεύομαι το Θεό απόλυτα, διότι είναι η οδός μου, η αλήθεια μου και η ζωή μου. Με καθάρισε από το βούρκο της αμαρτίας που πάνω από όλα είναι ο εγωισμός μου. Το να είσαι προοδευτικός δεν είναι κάτι καινούργιο. Όλοι οι άγιοι μας ήταν και είναι προοδευτικοί, διότι το αποδείξαν με τη ζωή τους για χάρη του Χριστού. Γι'αυτό δείτε μέσα σας, έξω σας τη ζωή σας. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να απαρνηθείς όλες τις ευκολίες αυτού του κόσμου, αλλά για χάρη Του, να το κάνετε. Να αδειάσει ο νους σας, να γεμίσει η καρδιά σας. Έμειναν να με κοιτάνε στη παρέα λες και μίλαγα "κινέζικα". Όμως αυτή είναι η αλήθεια, και αλήθεια χωρίς αγάπη, δεν είναι παρά μόνο ένα σίδερο που κάνει κρότο. Ύψωσε τα λόγια σου, όχι τη φωνή σου. Ύψωσε τη καρδιά σου, όχι τη λογική σου. Ξέρω ότι σας φαίνονται περίεργα, αλλά σας είπα πως η ιστορία θα είναι καταπληκτική, διότι ο Χριστός μας είναι καταπληκτικός. Είναι άπαιχτος. Είναι πατέρας, μητέρα, σπίτι, ρούχο, οικογένεια, φίλος, αδελφός, δούλος, θεός. Είναι τα πάντα, αν και εμείς είμαστε τα πάντα Του.[align=left]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-04-2021 | |