Μάνα μου, μοναχικέ αετέ

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Στη μνήμη της, να μου είστε όλοι καλά, σας ευχαριστώ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν ήσουν ένα άσπρο κρίνο
μ` ένα λευκό, χαράς φουστάνι
κι` ήταν παιδί, μικρό εκείνο
στο δρόμο με την πάχνη.

Δεν έλαμπες σαν άστρο, αυγή
κι` ούτε γελούσες μάνα
της ερημιάς σου τη κραυγή
την σκέπαζε η καμπάνα.

Μια γκρίζα θύμηση, αχνή, θολή
μ` ένα μαντήλι σφιχτά δεμένο,
στόμα ξερό, δίχως φιλί
κι` ένα στασίδι, πεπρωμένο.

Μαύρη σκιά, όλο το βιός
στης ρυτίδας το βλέμμα,
μήτε να υφαίνει αργαλειός
να` χεις, μπρισίμια, γνέμα.

Σαν να μη γέλασες ποτέ
είχες σφιχτά τα χείλη.
Μάνα μου , μοναχικέ αετέ,
στημόνι, φάδι και σφονδύλι.

Τα χέρια σου που ήταν ξερά
σαν τις χαραματιές στο χώμα,
τα ζαρωμένα, τ` ακριβά
είχαν της ορφάνιας χρώμα.

Κόμπο να δένουν το μαντήλι
σφιχτά! ως όριζαν οι άλλοι.
Μια φιγούρα μες το δείλι
που γράφε πάνω, βιοπάλη.

Στα κοκολόγια τ` αλλουνού,
τα κούτσικα, στο λιθαράκι
κείνα τα χρόνια του καημού
στης εγκατάλειψης, σαράκι.

Δεν ήσουν κρίνο μάτια μου
κι` εγώ μικρό παιδί,
ήσουν τα άσπρα άτια μου,
γιατί είχες τη ψυχή!!

Όλο γυρνώ στις θύμησες
μόνο θυμάμαι τα χέρια σου.
Μάνα τα όσια τίμησες
δικά, τα καντηλέρια σου.

Φιγούρα εσύ, της ερημιάς
Στη καταφρόνια του καθένα.
Μα, από τα δυο, έδινες ένα.

Κοκολόγια.....το μάζεμα των ελιών από το χώμα στα ξένα κτήματα, το απομεινάρι!!
13-5-2021
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-05-2021