Το δικό σου ασημένιο κηροπήγιο

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα γυαλικά σου έμειναν στο ράφι
κι` εγώ πονώ.
Τα βλέπω χρόνια εκεί μαυρισμένα,
γεμάτα σκόνη, θαμπά από την
αχρηστία.
Τι να τα κάνουν τρεις άντρες?
Θυμάμαι, στο σπίτι στο Καστρί
τα τραπέζια σου, με τα χρυσά
μαχαιροπήρουνα, που τάιζες
το κόσμο όλο.
Κι` όταν ήρθαν τα δύσκολα όλοι
αυτοί οι ευεργεθέντες εξαφανίστηκαν,
χωρίς θυμούνται ότι εσύ κι` ο Κωστής
μόνο δίνατε.
Σου έλεγα θυμάμαι, πάρε ένα καλό
ταγιέρ κι` εσύ γέμιζες δώρα, συγγενείς
και φίλους.
Τώρα μια ερημιά έμεινε πίσω με δυο
παιδιά που ποτέ δεν χρειάστηκε
να παλέψουν για τη ζωή τους.
Είσαστε βλέπεις πλούσιοι καρδιά μου.
Κι` όλα άλλαξαν σε μια μέρα, όταν
χρεωκόπησαν τον Κωστή μου
Εσύ παιδεύτηκες μέχρι που αρρώστησες
βαριά και μου πέθανες.
Πέρασαν κοντά 9 χρόνια τσιτσιρίσματος
όπως έλεγε ο Κωστής.
Τώρα είναι πια κοντά σου, έχετε καλή
παρέα εκεί.
Εδώ, εκτός από το πόνο μου, έχω
έννοια τα παιδιά.
Έγινε το κεφάλι μου μια σκέψη,
ένας
λογαριασμός, έγινε το κεφάλι μου.
Πως θα μπορέσω να τα βοηθήσω
να σωθούν και τα γυαλικά σου.
Αγαπημένη.
Κοιτώ το κηροπήγιο με τα επτά
άσπρα κεριά, εδώ στην αετοφωλιά,
άκου, το γυάλισα και έλαμψε, 'οπως
τότε στο Καστρί.
Τ ο καμαρώνω κι` ας πονούν τα
φυλλοκάρδια μου.
Το δικό σου ασημένιο κηροπήγιο.

28-5-2021
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-05-2021