Ζητείται ανάσα, ζητείται Πατρίς

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Πόσο αίμα χύθηκε για το οχτάωρο! κι` όχι μόνο.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένας ανελέητος Λίβας φυσά
χρόνια τώρα, στεγνώσαμε.
Οι εικόνες στα ξωκλήσια δάκρυσαν
οι θεοί πενθούν.
Οι αμυγδαλιές δεν ανθίζουν πια
δεν έχουμε εδώ γάμο.
Ξεχύθηκαν κοπάδια σκατζόχοιροι
γέμισε η καρδιά μας αγκάθια.
Τ` αηδόνια δεν λαλούν πια στις
λεύκες.
Βγήκε στ` αλώνια μια μικρή
καχεκτική παπαρούνα κι είπε...
έχει χρόνια να βρέξει.
Στα μάρμαρα έπεσε σκουριά ίδια
με της ψυχής μας.
Κι` ο ποιητής στο ύψωμα θρηνεί,
θρηνεί, με πληγή που κακοφόρμισε
στη καρδιά του.
Στα ξερονήσια, έρπονται όλα τα
ζούδια της γης, έστησαν χορό
πάνω στα σωθικά των παλικαριών
που δεν προσκύνησαν.
Το φαί λιγοστό, το ψωμί
λειψό κι` ούτε μια στάλα περηφάνια.
Οι άνθρωποι κρύφτηκαν σαν τα
ποντίκια, στις τρύπες τους.
Δεν ανθίζουν οι ελιές και τις δάφνες
τις έκαψε ο λίβας.
Οι μέλισσες, στέρφες, οι βασίλισσες
απέθαναν, οι βασιλιάδες ομιλούν.
Σμάρια σφήκες βουίζουν στα
κεφάλια μας και το κεντρί, ίσια στην καρδιά μας.
Κάτι τρομαγμένες μανάδες κλείνουν
στο κόρφο τους, τις λεηλατημένες!! τρυφερές
ψυχές, των παιδιών τους.
Τα βράδια τρέχουν σταγόνες από τον
ουρανό, το φεγγαράκι δακρύζει.
Το ψωμί σώθηκε, η τιμή σώθηκε
η ανδρεία σώθηκε, κάηκαν τα περβόλια.
Μείνανε στα γυαλιά, προδότες, καιροσκόποι,
διαγκωνίζονται ωσάν αρουραίοι, ωσάν
ποντίκια στο θρόνο.
Αποσταμένος ένας λαός, ρακένδυτος
διψασμένος, απελπισμένος, έφτιαξε
τις δικές του τρύπες.
Να μην βλέπει, να μην ακούει
να μην ελπίζει, να μην μάχεται.
Στο σουγιά στο κόκκαλο, συνήθισε,
τη Ρωμιοσύνη να θρηνεί, την συνήθισε.
Δεν έχει τιμή πια συνήθισε,
δεν πολεμά πια συνήθισε,
δεν κλαίει πια συνήθισε,
ολίγον το έχειν του, συνήθισε.
Η ανασφάλεια αδερφή, συνήθισε.
Έχει αφέντες πια, συνήθισε,
δεν είναι λεύτερος συνήθισε.
Δεν, δεν, δεν, δεν, δεν,
μονολογεί, ηττημένος!!!
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ
Αυτός ο λαός ο μικρός ο μέγας.
Γιατί ποιητή μου συνήθισε?
Ζητείται ανάσα, ζητείται Πατρίς

10-6-2021
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-06-2021