Μες στης σπηλιάς τη σκόνη

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Αφιερωμένο....στον εαυτό μου, σας ευχαριστώ πάντα όλους, καλό ξημέρωμα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κράτησα τη ζωή μου
στο λιθαράκι της αυλής
στη λάσπη και στο χώμα,
ζηλεύοντας, ένα βραχιολάκι θαλασσί
κι` ένα πουπουλένιο στρώμα.

Κράτησα τα χέρια μου σφιχτά
απ` της μάνας μου τη κούνια
και κοίταζα την ερημιά,
μες στης σπηλιάς τη σκόνη.
Κι` όλο ονειρευόμουνα
ένα ψηλό μπαλκόνι.

Στην αυλή με τη μουριά
τέλειωνε το παραμύθι
κι` είμαστε μικρά παιδιά
είχαμε λυγμό στα στήθη.

Κράτησα την ζωή μου,
σε υγρούς κι` ανήλιαγους δρόμους,
κει, που παραμόνευαν οι δράκοι
με δόντια κοφτερά, για άγουρη σάρκα.
Κάρφωσα τα μάτια μου
στου φεγγαριού τα θαύματα
κι` αγάπησα τα γράμματα.

Και πέρασαν μέρες
και πέρασαν χρόνια.
Τα καρφιά πονούν όταν κάνει κρύο.
Μα βρήκα ψηλά ένα φως,
ένα κυκλάμινο στο βράχο
τη περηφάνια να` χω.

Ψήλωσα και μέρεψα
μέρεψε η ψυχή μου
κι` αγάπησα και πόνεσα
γεμάτη ήταν η ζωή μου.

Με της αγάπης τα φτερά
βυθίστηκα στη λήθη
προσκύνησα τον έρωτα
και λέω, ένα παραμύθι.

Στις πέτρες στις ξερολιθιές
κάποτε γεννήθηκα,
κάποτε, τυχαία έζησα.
Δίχως χάδι μεγάλωσα
πήρα όλη την έλλειψη
την έκανα καρδιά.
Πλάτανος έγινα γερός,
με νιούτσικα κλαδιά.
Κι` αγάπησα της γης τα παιδιά.

Αδαμοπούλου Γεωργία
6-7-2021

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-07-2021