Στων αγκαθιών τα περάσματα

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Για τα εκατομμύρια παιδιά που θα πεθάνουν φέτος, καλημέρα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μοναχικό το ταξίδι
στης ψυχής μου όσα μικρά θα ήθελα.
Νιώθω σκιές στα ουράνια
κορακιών τον ίσκιο
κι` ήθελα τόσο πολύ να
μιλήσω στα φεγγάρια.

Να μιλήσω, αλλά να πω
μια αλήθεια και σήμερα,
σκέψεις βουνά σκεπάζουν
την σιωπή μου και τις λέξεις.

Θέλω τη γη ανθισμένη
μ` άσπρες πασχαλιές
και γαλάζια κρίνα.
Κι` είναι τόση πολλή
η λάσπη θεέ μου.

Δεν μπορώ, δεν μπορώ , να
κόψω μόνο ένα μικρούλι κυκλάμινο.
Η θάλασσα κύματα βουνά
ένα σταχτί έχει για χρώμα.
Δεν μπορώ, δεν μπορώ, να ξεπλυθώ,
για την αμαρτία του κόσμου.

Περπατώ, χίλια χρόνια
στων αγκαθιών τα περάσματα,
να βγω στα διάσελα στα
ξέφωτα,
ν` αντικρύσω τον ήλιο.

Δεν μπορώ, δεν μπορώ
όσα θέλει η καρδιά μου.
Να βγω να τα φωνάξω
ν` ακουστώ στο κάμπο με
τα στάχια, ν` ακουστώ
στου νερού το κελάρυσμα.

Μια ελευθερία ζητώ να
μιλήσω για την αγάπη,
μια ελευθερία ν` απλώσω,
άσπρο σεντόνι! στη λάσπη
του κόσμου.

Δεν μπορώ, δεν μπορώ
στα υψώματα, στα μάρμαρα
ν` απλώσω τη ζωή μου.
Να έρθουν ποιητές
να ανοίξω μάτια κι` αυτιά
για ιδανικά, πλουμίδια
στολίσματα.

Τι! φτώχεια θεέ μου
μιλώ και νιώθω δεν
ακούν, δεν μ` ακούν
οι άνθρωποι.
Μιλώ στα πουλιά, καημένη μου
ψυχή, την αυγή άσπρα σμήνη
γλυκά πεταρίσματα.

Δεν μπορώ, δεν μπορώ
ν` απλώσω τη ζωή μου.
Σταματείστε τρανοί
τα καμίνια της πλάσης.
Σεις βάρβαροι μην χαράζετε
την καρδιά μου.
,
Θέλω να ποτίσω τα στεγνά
στόματα ,θέλω να γιορτάζει η ζωή
στις. λάσπες της οικουμένης.
Δεν μπορώ, δεν μπορώ
αυτά τα λίγα, τα καθημερινά
άσπρα μου όνειρα.

Βραδιάζει νωρίς, μοναχή
μοναχή οδοιπόρος και τείχη.
Τείχη πλακώνουν τα φυλλοκάρδια μου,
πόρτες κλειστές
σφαλισμένα παράθυρα,
τα μικρά μου μυστικά
τα λίγα μου θέλω.

Μια αλήθεια την αυγή
να χαιδέψει τα μέσα μου,
δεν μπορώ, δεν μπορώ..
Μια λύτρωση, ένα άσπρο κρίνο
ένα άσπρο πανάκι στο πέλαγος,
ένα άσπρο χαρτί.
Στα χέρια μου.

Αδαμοπούλου Γεωργία
16-7-2021

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-07-2021