Με τα χρυσά τα υφάδια του

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου....ένα ερωτικούλι.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τον έρωτα που ξέρω εγώ
θαρρώ κάπου έχει κρυφτεί,
όταν τον είχα αρχηγό
φοβόμουν μην χαθεί.

Πέρασαν χίλιοι χρόνοι
τον προσκυνούσα ευλαβικά
κι` έλεγα ας πληγώνει
ας` μου ζητάει δανεικά.

Τρελός ήταν οδοστρωτήρας
άφησε τα σημάδια του
ο έρωτας της μοίρας
με τα χρυσά τα υφάδια του.

Γερνώ και δεν τον ξέρω
πως γίνηκε όλος αγάπη
και τα σημάδια φέρω
στης θύμησης τα πάθη.

Ο έρωτας ο ποταμός
που κάποτε στερεύει
στη καρδιά ένας καημός
στο γέρμα δεν μαγεύει.

Σαν θα γινεί αγάπη
στάξε ένα δάκρυ ακόμα
για το ένα το αγκάθι
στου καθενός το στρώμα.

Ο έρωτας της μουσικής
σ` ένα γλυκό ταξίμι
ο ήλιος της Κυριακής
ασημοχρυσαφί μπρισίμι.

Χάθηκε κάπου ξαφνικά
κι` όλο μιλά η αγάπη,
δεν σου γυρεύει δανεικά
ούτε παλάτια κι` άνθη.

Τον προσπέρασες στ` αλήθεια
είχες άραγε αρκετό,
σαν μιλάει η συνήθεια
σ` ένα χέρι που ειν ζεστό.

Αχ! έρωτα μη μιλήσεις
γιατί μιλάει η αγάπη,
τη πόρτα ερμητικά να κλείσεις
μη δουν το ένα σου δάκρυ.

Αδαμοπούλου Γεωργία
24-8-2021

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-08-2021