Μόνοι ορφανεύουμε θαρρώ

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, να είστε καλά, σας ευχαριστώ όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η στέρνα μας ξεράθηκε
και παν οι κατηφέδες
ο βασιλικός μαράθηκε
σ` όσους νομίζαμε μπαξέδες.

Αφήσαμε τα ζιζάνια
κι` έχει γύρω λογγώσει
κι` όση είχαμε περηφάνια
την έχουμε πληγώσει.

Θέλαμε να` χουμε ένα κήπο
που να` χει άσπρα κρίνα
σαν είπαμε, που ανήκω
για τα όμορφα εκείνα.

Τ` άνθη που τον στολίζανε
τ` αφήσαμε χωρίς νερό
χτιστάδες και τι χτίζαμε,
για κόντρα στο καιρό.

Ξερή η γης, δεν καρπίζει
σαν χάσει τις ροδιές
ρόδα δεν ζωγραφίζει
σαν λιγούνε οι καρδιές.

Μια στέρνα ξερή πια
τ` άγονα τα καλοκαίρια
μια απουσία, μια ερημιά
στα ορφανά μας χέρια.

Δίχως νερό, στέρφα πηγή
έργο ειν των ανθρώπων
περιβολάκι ήταν η γη
αγαπημένων τόπων.

Μόνοι ορφανεύουμε θαρρώ
σαν φύγουνε τα άνθια
κι` είναι το στόμα μας ξερό
στου μέλλοντος τ` αγκάθια.

Διψάσαμε κι` ήταν αυγή
πέταξε τ` άσπρο περιστέρι
διψάσαμε κι` ήταν πληγή
κι` ο ποιητής το ξέρει.

Αδαμοπούλου Γεωργία
25-8-2021

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-08-2021