Μίκης

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πόσο άδειος μοιάζει ο μεγάλος ουρανός
τώρα που λείπουν πελώριά σου χέρια,
καθώς αγκάλιαζαν το σκότος και το φως,
τη μουσική που έδινε φως σε χίλια αστέρια
και ήταν οι λέξεις σταυροδρόμι και οιωνός...

Πες μου, ποιος θα 'ρθει να γεμίσει το κενό,
που άφησε η θέση σου η στέρεη στον κόσμο;
Είναι το βάρος της αλήθειας ταπεινό
μα και ελαφρύ, μοσχοβολά μυρτιά και δυόσμο...
Κι εμείς μελίσσια σ΄εναν κήπο αλαργινό.

Ίσως ο χρόνος πια, καθρέφτης και γυαλί
για όσους δεν γνώρισαν τον άκρατο παλμό σου,
να 'ναι καράβι που αιώνια κουβαλεί
το ήθος, τον λόγο σου, τις νότες, τον καημό σου
και όσα δεν χώρεσαν στο ύστατο φιλί.

Μα, ό,τι κι αν λέω, ξέρω πάντα πως εσύ
θα 'σαι ένα φως εκεί που οργιάζουν τα σκοτάδια.
Άλλωστε... η ζήση δίχως όνειρα ειν' μισή,
κι αν δεν τη ζούμε μένουν τα όνειρα ρημάδια,
σ' ένα ντουνιά μικρό, που τράνεψες εσύ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-09-2021