πώς κατοικήθηκε ο ακατοίκητος ναός Shojoji Δημιουργός: anuya, Diogenees Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info σήμερα είναι η φθινοπωρινή πανσέληνος, πολύ κοντά στην ισημερία, και ακόμη μία σχετική ιστορία:
Στην Ιαπωνία είναι ένας βουδδιστικός ναός που λέγεται Sho Jo. Λένε οτι για αιώνες ο ναός εκείνος ήτανε κλειστός, κανένας ιερέας και κανένας άνθρωπος δέν μπορούσε να μπεί εκεί, πόσο μάλλον να κατοικήσει.
Ύστερα απο πολλά χρόνια ερημίας, ένας μοναχός με τον μαθητευόμενοτου, σκεπτόμενος οτι οι άλλοι που αποπειράθηκαν να κατοικήσουν εκεί δέν είχαν αρκετή πίστη, πήγε να μείνει εκεί. Σάν νύχτωσε, άρχισε να απαγγέλλει ασταμάτητα μιά ευχή προς τον Πολυεύσπλαχνο Βούδδα, παίρνοντας έτσι θάρρος. Βγήκανε όμως τα τέρατα που στοιχειώνανε το ναό, ένα παιδάκι με ένα μόνο κυκλώπειο τεράστιο μάτι, μιά γυναίκα που ο λαιμόςτης μάκραινε μέτρα ολόκληρα σάν του Τιραμόλα, και άλλα τέτοια, μόλις τα είδανε, όπου φύγει φύγει.
Ύστερα ένας άλλος μοναχός σκέφθηκε οτι σε τέτοια περίπτωση η πίστη και η καλοσύνη δέν αρκεί, χρειάζεται δύναμη. Αυτός κάτεχε καλά τις πολεμικές τέχνες. Πήγε λοιπόν εκεί, και όταν ήρθανε τα τέρατα, έδωσε στο παιδάκι μιά μπουνιά και το έκανε σάν ακκορντεόν, της γυναίκας το μακρύ λαιμό τον έδεσε κόμπο, και ανάλογα τα άλλα τέρατα, και φύγανε. Έτσι πίστεψε πως θα κατάφερνε να μείνει εκεί. Αλλα τη νύχτα βγήκανε στο δάσος γύρω οι ασβοί και αρχίσανε να χτυπάνε ταμπούρλο στις κοιλιέςτους, μιά ώρα, δυό ώρες, όλη τη νύχτα, ώσπου όσο κι άν ήταν δυνατός ο μοναχός δέν άντεξε, έφυγε. Το ίδιο έφευγαν όλοι όσοι προσπαθούσαν να μείνουν εκεί.
Μιά φορά μετά απο αιώνες που ο ναός ήταν ακατοίκητος, πήγε εκεί ένας μοναχός, απο εκείνο το σπάνιο είδος μοναχών που συχνά αναφέρει η ανατολίτικη παράδοση οτι δέν γνωρίζουν καθόλου κανόνες και περιορισμούς, δέν στενοχωριούνται για τίποτε, όλο γελάνε, είναι χοντροί και βαδίζουν με γυμνή την κοιλιάτους, καθώς λέει η κινέζικη παροιμία: «τυμπανίζοντας με τα χέρια στην κοιλιάτου βαδίζει στη γή». Ένας τέτοιος λοιπόν μοναχός έτυχε μιά φορά να βραδιάσει εκεί, και μπήκε να μείνει στον έρημο ναό.
Έρχονται τη νύχτα τα τέρατα να τον τρομάξουν να φύγει, σάν τα είδε εκείνος έβαλε κάτι γέλια και δέν σταματούσε, έτσι που τα τέρατα χωρίς ελπίδα πιά να τον τρομάξουν έφυγαν. Ύστερα μπήκαν σε ενέργεια οι ασβοί. Ήταν και πανσέληνος. Μαζεύτηκαν γύρω απο το ναό αμέτρητοι ασβοί και άρχισαν να χτυπάνε τις κοιλιέςτους σάν τύμπανα. Τί να είναι αυτός ο θόρυβος, αναρωτήθηκε ο μοναχός, βγαίνει έξω, βλέπει τους ασβούς να τυμπανίζουν τις κοιλιέςτους. Ά!, σκέφθηκε, θέλουν να παίξουμε, να συναγωνιστούμε ποιός χτυπάει την κοιλιάτου πιό δυνατά! Έτσι, άρχισε και ο μοναχός να τυμπανίζει την χοντρή κοιλιάτου. Θύμωσαν οι ασβοί, άρχισαν να χτυπάνε δυνατότερα τις κοιλιέςτους – ακόμη δυνατότερα ο χοντρός μοναχός – ακόμη δυνατότερα τις κοιλιέςτου οι ασβοί – δυνατότερα ο μοναχός – δυνατότερα οι ασβοί. Σε μιά στιγμή, απο την πολύ δύναμη που βαρούσε την φουσκωμένη κοιλιάτου ο αρχηγός των ασβών, ΠΑΤ! έσκασε σάν μπαλόνι! Ω! τον καημενούλη, φώναξε ο μοναχός, δέν ήτανε για τόσο σκληρό παιχνίδι! έτρεξε και έφερε επιδέσμους και φάρμακα, έδεσε την κοιλιά του ασβού, και του διάβασε διάφορες ευχές για να γίνει γρήγορα καλά – όπως και έγινε.
Οι ασβοί δέν ήξεραν πώς να εκφράσουν την ευγνωμοσύνητους, που έκανε τον αρχηγότους καλά. Απο τότε έπαψαν πιά να θορυβούν τις νύχτες, και ο ναός Sho Jo κατοικήθηκε απο μοναχούς και λειτουργεί έως σήμερα. Μόνο κάθε μήνα όταν έχει πανσέληνο βγαίνουν οι ασβοί και χτυπάνε τις κοιλιέςτους, για να γιορτάσουνε εκείνη τη φεγγαρόλουστη νύχτα που ο χοντρός γελαστός μοναχός κέρδισε την αγάπητους. Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-09-2021 | |