Μια ζοφερή εκδοχή .-

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><br />
<b>Warning</b>:  session_start(): Cannot start session when headers already sent in <b>/home/stixoi/public_html/core.php</b> on line <b>23</b><br />
<html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Μια ζοφερή εκδοχή .-</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Μια ζοφερή εκδοχή .-</b><p>Δημιουργός: bobxaman, <i>Μπάμπης Αμανατίδης</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p><br />
<br />
Tην ομορφότερη κοσμική όαση του δικού μας σύμπαντος<br />
το μοναδικό και χαϊδεμένο παιδί του ηλιακού μας συστήματος <br />
το δολοφονούσαμε κατά συρροή χωρίς σταματημό<br />
κανείς δε σεβάστηκε το γαλάζιο πλανήτη το μοναδικό<br />
στ' απεγνωσμένα μηνύματα που έστελνε εμείς αδιαφορήσαμε<br />
τις απελπισμένες του κραυγές ποτέ δεν αφουγκραστήκαμε<br />
κι όταν φτάσαμε στην μεγάλη ανεπανόρθωτη καταστροφή<br />
δεν δείξαμε εμείς οι αχάριστοι κάτοικοι τη δέουσα προσοχή<br />
το κόστος και το όφελος ενδιέφερε μονάχα την εξουσία<br />
κίνητρο ήταν το κέρδος και το χρήμα η μόνη τους φιλοδοξία		<br />
				<br />
πιστεύαμε ότι το έδαφος θα ήταν εσαεί ικανό να καλλιεργηθεί  <br />
γεμίσαμε τις ωφέλιμες εκτάσεις με τσιμέντο μέταλλο και γυαλί				<br />
πιστεύαμε ότι ο αέρας κι οι θάλασσες θα ήταν πάντα καθαρές  <br />
εφησυχασμένοι όντας με το αλάτι να τις καθιστά ευεργετικές                                                                                                      <br />
δε γνωρίζαμε πως η ασέβειά μας θα έκανε τη θάλασσα οχετό  <br />
πλημμυρισμένη στο πετρέλαιο στα λήμματα στο πλαστικό <br />
αλίμονο είχαμε το δικό μας μοναδικό κόσμο όπου ζούσαμε <br />
ήταν το σπίτι μας συνειδητά οι ασυνείδητοι το ξεπουλούσαμε <br />
σε αντίθεση με τις επιταγές  για της φύσης την αρμονία  <br />
υπήρχε χρόνος δε φροντίσαμε να επαναφέρουμε την ισορροπία <br />
τα κακώς κείμενα δεν διορθώσαμε τους κινδύνους αψηφήσαμε   <br />
στη δύνη της αδιανόητης αυτοκαταστροφής υποταχθήκαμε<br />
μολύναμε τους εαυτούς μας το νερό τον αέρα το έδαφος <br />
ραδιενεργά απόβλητα θάψαμε στη θάλασσα και στο υπέδαφος <br />
το κλίμα των πόλεων μετατράπηκε σε φαινόμενο θερμοκηπίου <br />
αντλήσαμε τ' αποθέματα υδρογονανθράκων και φυσικού αερίου<br />
εξαντλήσαμε τ' αποθέματα πόσιμου νερού των επίγειων πηγών<br />
από την υπεράντληση υδροφόρων ζωνών αιτία φονικών σεισμών		<br />
για μύρια χρόνια κατοικούσαμε στο μοναδικό κατοικήσιμο πλανήτη <br />
κανένας Θεός δεν υπήρχε να τιμωρήσει τους ασύδοτους με κατακλυσμό <br />
μόνοι μας προκαλέσαμε την αλόγιστη και μοιραία καταδίκη<br />
κανένας παρείσακτος μετεωρίτης δε βρήκε τον πλανήτη απολαυστικό <br />
<br />
τον τιμωρήσαμε τον καταδικάσαμε σε μετακίνηση του άξονα <br />
με ολέθριες συνέπειες <br />
ποιος επισκέπτης θα ταξίδευε στον άπειρο χωροχρόνο <br />
να καταστρέψει ένα πανέμορφο και ήρεμο πλανήτη <br />
κανένα σώμα δεν θα ταξίδευε 			<br />
εμείς τον καταστρέψαμε οι δυνάμεις του καλού και του κακού <br />
ήταν μέσα μας και όπως συνήθως συμβαίνει στη αιώνια πάλη <br />
το κακό νικάει το καλό                                                                                                                                                    ανταμείψαμε το δώρο της νόησης με το χειρότερο τρόπο                                                                                                  σ' αυτόν ή σ' αυτούς που απλόχερα μας τη δώρισαν.                                                                                                                                                                        <br />
οι αλλεπάλληλοι σεισμοί και τα ηφαίστεια <br />
θύμιζαν τον πλανήτη στη νεαρή του ηλικία<br />
                                           <br />
θανατηφόρες ακτινοβολίες εξόντωναν τους ανθρώπους λόγω μείωσης 				<br />
του μαγνητικού πεδίου των πόλων από τις βλαβερές ακτινοβολίες 		<br />
σε πέντε χρόνια δε θα υπάρχει τίποτα έλεγαν οι επιστήμονες <br />
αν συνεχισθεί η μειωμένη περιστροφή από το δεύτερο χρόνο <br />
το γνωστό εικοσιτετράωρο  έγινε εκατόν είκοσι τέσσερις ώρες<br />
<br />
το έτος δύο χιλιάδες πενήντα <br />
η ομορφότερη κοσμική όαση του γνωστού σύμπαντος<br />
ο πλανήτης μας <br />
το χαϊδεμένο παιδί του ζωοδότη ήλιου το σπίτι μας <br />
για μύρια χρόνια έπαψε να είναι φιλικός <br />
πολύ νωρίτερα από το αναμενόμενο τέλος 			<br />
εμείς οι νοήμονες άνθρωποι κάτοικοι τούτου του πλανήτη <br />
αχάριστοι όντας πληρώσαμε το τίμημα της νόησης 	<br />
τον πέμπτο χρόνο ο πλανήτης άλλαξε μορφή κατέστη πλέον ακίνητος<br />
καταστρέψαμε το σπίτι μας το μετατρέψαμε σ' ελάχιστο χρόνο  <br />
σε ένα υπερυψωμένο δαχτυλίδι περιμετρικής καυτής ερήμου <br />
στη φωτεινή πλευρά και σε παγετώνα στη σκοτεινή<br />
πλάτους χιλίων επτακοσίων χιλιομέτρων πέριξ της περιφέρειας <br />
του ισημερινού με δυο αφιλόξενους ταραγμένους υπερωκεανούς      <br />
χωρίς επικοινωνία μεταξύ τους <br />
<br />
εκατομμύρια ψυχές χάθηκαν πόλεις χώρες ήπειροι εξαφανίστηκαν<br />
ουρανοξύστες ξεμυτίζουν σαν ύφαλοι στο θαλάσσιο τοπίο, <br />
οι αέρηδες φυσούν μανιωδώς ανάμεσα στις κορυφές των πύργων <br />
που έχτισαν οι ματαιόδοξοι αμετανόητοι υπαίτιοι της συμφοράς                  <br />
δεν υπάρχουν πια τέσσερις εποχές υπάρχει μία καυτή πλευρά            <br />
από τις ανελέητες ακτίνες του άλλοτε ζωοδότη Ήλιου  <br />
και μια σκοτεινή παγωμένη πλευρά με θερμοκρασίες που αγγίζουν<br />
τους εξήντα βαθμούς Κελσίου εκατέρωθεν του μηδενός <br />
πάγος από τη σκοτεινή πλευρά και φωτιά από την άλλη<br />
<br />
ο χρόνος αυτή η σταθερά που δημιούργησε ο άνθρωπος <br />
για να μετρά τις φάσεις της ζωής του έπαψε να υπάρχει <br />
ο χρόνος πέθανε μαζί με τον πλανήτη <br />
μαζί με τους αθώους και τους ενόχους <br />
ήταν αργά για τον πλανήτη να επανέλθει <br />
η όμορφη πολύχρωμη μπάλα άλλαξε <br />
αλίμονο η αταξία ήταν εμφανής <br />
γιατί τόση αχαριστία! <br />
κλονίσθηκε η ισορροπία <br />
θα έλεγε ένας εξωγήινος παρατηρητής<br />
 <br />
θύμωσε ο πλανήτης κι εκδικήθηκε τους αχάριστους κατοίκους <br />
που κατέστρεψαν τη φύση τη χλωρίδα και την πανίδα του<br />
κουράστηκε ο πλανήτης να δίνει ζωή <br />
απηυδισμένος σταμάτησε να περιστρέφεται <br />
γύρω από τον ήδη αποσταθεροποιημένο άξονά του                                                                          δυο λωρίδες αιώνιου λυκόφωτος χώριζαν τον πλανήτη στα δυο <br />
στην Καραϊβική τον Παναμά το Περού και μέρος της Βραζιλίας δυτικά<br />
στην Ινδία και τον πρώην δικό της ωκεανό ανατολικά<br />
έκταση συνολικά όση η Νότιος Αμερική <br />
δύο παραλληλόγραμμα γης υποφερτής ζωής σε όλο τον πλανήτη<br />
εκεί στοιβάχτηκαν οι επιζήσαντες<br />
τα πλάσματα στην πλευρά του ήλιου που επιβίωσαν<br />
 <br />
ο πλανήτης μετατράπηκε σε απέραντο νεκροταφείο <br />
οι εναπομείναντες που ζούνε στα όρη υφάλους των ωκεανών <br />
κρύφτηκαν σαν τους πρωτόγονους σε σπηλιές 						<br />
εξέρχονται μόνο να κυνηγήσουν για να επιβιώσουν                                          		<br />
λησμόνησαν τις βασικές κοινωνικές και ηθικές αρχές τους			<br />
μετατράπηκαν σε όντα με ζωώδη ένστικτα επιβίωσης<br />
ο ένας σκότωνε τον άλλο για τροφή και πόσιμο νερό <br />
οι παγωμένες πόλεις της σκοτεινής πλευράς έγιναν καταφύγια                                                                                      <br />
για ανθρώπινες αγέλες χωρίς φραγμούς χωρίς καταστολή<br />
καυτό φως εξήντα δυο ωρών και άλλες τόσες η παγωμένη νύχτα	                                                                                                                                                                                                           <br />
οι καλλιέργειες καταστράφηκαν πείνα θέριζε τους απεγνωσμένους<br />
τροφή έδινε στους ανθρώπους η θάλασσα από τα είδη που επέζησαν <br />
<br />
μετατράπηκε σε έρημο τόπο το φωτεινό μέρος   				                                                <br />
με μοναδικές υποφερτές περιοχές τα δύο σημεία σ' ανατολή και δύση					<br />
στο μεταίχμιο ημέρας νύχτας εκεί άρχισε να κυοφορεί η ελπίδα <br />
για μια νέα αρχή εκεί  άρχισε ένα νέο είδος ανθρώπου<br />
περιορίσθηκε το προσιτό βιώσιμο περιβάλλον στο ένα χιλιοστό <br />
με τη γνώση των λαθών του παρελθόντος και βλέμμα στο μέλλον  <br />
δυο κράτη ίδρυσαν οι επιζήσαντες το Δυτικό στον Παναμά<br />
και το Ανατολικό στη Βομβάη της Ινδίας με προτεραιότητα <br />
στην επιβίωση του είδους με την κατασκευή σκαφών σωτηρίας <br />
και στη δέσμευση των αποθεμάτων τροφής φαρμάκων και νερού				<br />
συσσίτια δίνονταν με δελτίο και στηρίζονταν σε βασικές <br />
πρωτεΐνες αμυλώδη και οριακά σε φρέσκα λαχανικά για <br />
την αποφυγή ασθενειών λόγω της έλλειψη φρέσκιας τροφής                                                                                                               υδατάνθρακες πρωτεΐνες λίπη σιτάρι πατάτες μανιόκα σκόνη 				<br />
γάλα σόγια κρέατα αποθηκεύτηκαν σε διάφορες μορφές <br />
οι εναπομείναντες προσάρμοσαν την εξελεγκτική πορεία τους <br />
με τις νέες συνθήκες επιβίωσης και προσαρμοστικότητας <br />
στη σκοτεινή πλευρά παρέμειναν ελάχιστα είδη στοιχειώδους μορφής<br />
προσαρμόστηκαν κι αυτά στις νέες ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες                       <br />
<br />
μια στάση στην έρημη σελήνη αρκεί να νιώσει κάποιος <br />
το μεγαλείο αυτού του απροστάτευτου απέραντου γαλάζιου<br />
 <br />
λίγοι εκλεκτοί τώρα περιστρέφονται πέριξ του έρημου πλανήτη<br />
πάνω σε διαστημικούς σταθμούς σε ψυχρά τεχνολογικά κήτη <br />
από γυαλί και μέταλλο αναμένοντας τους θεούς στη μάνα γη <br />
αυτοί όμως δε θα έρθουν γιατί δεν υπήρξαν δεν ήσαν αληθινοί<br />
υπήρξαμε μόνο εμείς οι αχάριστοι αυτοκαταστροφικοί <br />
κάποιοι άλλοι εκλεκτοί κίνησαν για τους δορυφόρους του Κρόνου<br />
έφυγαν δεν άντεχαν τις απαίσιες κραυγές των θαλάσσιων τεράτων<br />
τη συναυλία των καυτών ωκεανών στα άκρα των δυο περάτων <br />
        <br />
“Θυμάμαι τη γαλάζια θάλασσα τα βήματα πάνω στην άμμο τη ξανθή <br />
αμέριμνα τα χρόνια εκείνα ανάσες με αέρα φυσικό νερό από πηγή <br />
όλα αυτά τα πρόλαβα τις μέλισσες που επικονίαζαν τα άνθη στην εξοχή<br />
τα όμορφα βουνά του τόπου μου τα ποτάμια τα καταπράσινα δάση <br />
τα προστάτευα αλλά δεν αρκούσε χρειαζόταν κοινή συμμετοχή”<br />
έλεγε ένας άντρας που εξιστορούσε τις εμπειρίες του σ' ένα μικρό παιδί .<br />
<br />
“Κάπου να πατήσω ,κάπου να πιαστώ <br />
ώθηση στον πλανήτη μου να δώσω <br />
από την αδράνεια  η Γη ν' αποσπαστεί  <br />
 στα παιδιά της να δώσει ξανά τη ζωή”<br />
θα έλεγε ο Άτλας ο δυνατός αν δεν ήταν μυθικός<br />
<br />
οι εναπομείναντες μεταπρωτόγονοι  κάτοικοι του πλανήτη <br />
των δυο υποφερτών περιοχών δεν επικοινωνούσαν <br />
γιατί μεσολαβούσε τεράστια καυτή έρημος <br />
περίμεναν να άρει το πείσμα του ο πλανήτης ν' αρχίσει να περιστρέφεται 	<br />
γεγονός που θεωρούσαν οι αισιόδοξοι εφικτό και ανάμεναν το θαύμα <br />
όμως η χρονική διάρκεια της ανθρώπινης ζωής μπροστά στην απεραντοσύνη <br />
του χώρου και του χρόνου είναι μηδαμινή για να γίνει αντιληπτή η επανεκκίνηση <br />
οι αισιόδοξοι επιστήμονες ευελπιστούσαν στη λύση του  “ορίζοντα των γεγονότων” <br />
και σε άλλες σύγχρονες θεωρίες <br />
πόσο χρήσιμο και πόσο εντυπωσιακό να ζουν οι άνθρωποι στο μεταίχμιο <br />
της άγνοιας και της γνώσης και τελικά να τους κερδίσει η γνώση!								<br />
 <br />
Θεσσαλονίκη 25 Νοεμβρίου 2021<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-11-2021</td><td valign=top></td></table><br />