Δώδεκα χτύποι

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλημέρα σε όλες και σε όλους. Χρόνια πολλά με υγεία.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ίσως, φέτος, απάνω μας, ο Ύπνος να μην έχει,
δυνάστεμα, και η Νύχτα, να πάψει να μας βλέπει,
σαν με χρονιάς την αλλαγή, ψηλά, στης γης τη σκέπη,
βεγγαλικά θα κρύψουνε, τ' αστέρια που κατέχει…

Ίσως, φέτος, απάνω μας, πικρό να μην ξαμώσει,
χέρι, το αξανάγραφο, θαμπό μας πεπρωμένο,
ως μοιάζει, μες στα ζέφκια μας, γερά μποζαλισμένο,
από της παντοχής κρασί, που 'χουν εφκές ζυμώσει…

Ίσως, φέτος, τραγούδια μας, χρονιάρικα να φτάσουν,
γλυκόβοα και πρόσφορα για κόρου αρμονία,
χρωσμένα με, της ζήτουλης καρδιάς μας, αγωνία,
στ' αυτιά μιας τύχης μας τυφλής, και τήνε ξελογιάσουν…

Ίσως, αν ξεπορτίσουμε, στ’ απόκρυο το μεϊντάνι,
μ' άλλους πολλούς, κι αρχίσουμε, σα λιμαχτά τσακάλια,
στη στριμωξιά, να σκούζουμε, ν' αλλάξουν σε μαϊστράλια,
ανεμικές, τη ζήση μας, που 'χουν καταπικράνει…

Ίσως, φανάρια αν σβηστούν, να πάψουμε ν' ακούμε,
φωνή μας, μέσα στ' αχητιό, και η ατομικότη
να ξαλειφθεί, κι έτσι σωσμό, από πικρό τοξότη,
να βρούμε, σαν, ξανά, το φως ν' ανάψει, καρτερούμε...

Μα, ίσως, τίποτ' απ' αυτά, στ' αλήθεια, να μελέβει,
και το, μέσα στο λάφιασμα, στην άψη μας, καρτέρι,
πως με μεσάνυχτα σωστά, λαγαριστό τεφτέρι,
θα μας δοθεί, να 'ναι απλά, κάτι που μας βολέβει…

Τι, ρέσμες μάς χαρίστηκαν, πολλές μέσα στα χρόνια,
και λίγες κόλλες γράψαμε, με χρωμερά μελάνια,
μ’ άγραφες, μείναν, οι πολλές, όντας τα καραβάνια,
απ' τις τριβές μας έπεσαν, σε ραγανιών σαγόνια.

Κι όλες, με άγρια προσμονή, με τσιπωτά μισίδια,
μονάξιοι, τις λοχέψαμε, ή στ' αγγρισμένα πλήθη,
ονείρατα, στα γρήγορα, προτού χαθούν στη λήθη,
απάνω τους να γράψουμε, του νου μας τα διασίδια.

Μα, μέσα στα βεγγαλικά, τα γλέντια, τα τραγούδια,
μέσα στους πλήθους τις κραυγές, πέσαμε σ' αλησμόνη,
πως δίχως διάξεις τ' όνειρο, είν' άχρηστη ορμόνη,
και διάξη δίχως λογισμό, πρόστυχα δίνει χνούδια.

Άμαντις, φέτος, πριν φανεί, του γεροχρόνου η στερνή,
μες στο μυαλό, ας βάλλουμε, πως νιος που κοντοφτάνει,
σκίτσο είν αζωγράφιστο, στρατί, από σεργιάνι,
απάτητο, κι ένα φτερό, δίχως πετάγματος φερνή.

Πως κάθε μας κατάπιασμα, μένει ακόμα να γενεί,
και πριν στο πέντολο βαριοί, δώδεκα χτύποι, ακουστούν,
ας λογιστούμε, βλογητοί, πως είν' αυτοί που δυναστούν,
μορφή να δώσουν στ' όνειρο, να ντώσουν ζήση τους στενή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-12-2021