Verba volant

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλό απόγευμα και καλή φώτιση σε όλες και σε όλους

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Οι λέξεις μοιάζουν με πουλιά, σβέλτα που φτερακίζουν,
μες σ' αγεράτες αγκαλιές, κι αβέρτα λακριδίζουν.
Όταν αφήνουν τη φωλιά, για πάντα φεβγατίζουν,
κι ας έφκεσαι να δύνουνταν ξωπίσω να γυρίζουν.

Με τον αχό τους σαν ντυθούν, στη γλώσσα δε χρονίζουν.
πετούν από τα χείλη μας, κι αλάργα σκαπετίζουν.
Αριά, προκρίνουν μοναξιά, τα σμάρια συνηθίζουν,
με τόνο τους, με χρώμα τους, τη γρίκηση ραμφίζουν.

Είν’ μεγαλόπρεπες, φορές, ζύγαινες π’ ουρανίζουν,
κι άλλες, πετρίτες άπιαστοι, γοργοί που ρουσαλτίζουν.
Φορές είν’ σκλώπες γνωστικές, σοφά που χουχουτίζουν,
φορές, κούκοι ανέφτυνοι, που γέννες τους σκορπίζουν.

Βολές, είν’ σφένζοι, για σπυρί, οπού καβγαλαστίζουν,
Βολές, φαλκόνια σέρτικα, ανάπετα που ρύζουν,
άλλες, χλωροί, είν’ σπέλεκοι, μ' έθος να τρυπανίζουν,
κι άλλες είν' κούλοι γιόμορφοι, που τριζολαρυγγίζουν.

Μπορούν να μοιάζουν γαρδελιών που γλαφυρά σπινθίζουν,
ή παγωνιών σφανταχτερών οπού δυσαρμονίζουν.
Να μοιάζουνε των πύρρουλων, ντροπή σαν αναβλύζουν,
των όρνιων, σαν τα βρωμερά, συβάντια λαγαρίζουν.

Φορές, πίκρα, απόγνωση, και δάκρυα τις ποτίζουν,
κι άλλες φορές, δείλος, οργή, ζαβάδες τις μπουχίζουν.
Φέρνουνε, τότες, σε γλαριά λίξια, που κλαουρίζουν,
σε στριγγοπούλια νύχτερα, π' απόκοσμα τσιρίζουν.

Κι είναι βολές που φίλιωμα, κι αγάπη τις ραντίζουν,
και με τα κάντια, της καρδιάς, σεκέρια τις αρτίζουν.,
Τότες, φέρνουν των μπιρμπιλών, στις νύχτες που μελίζουν
των πρεβεδούρων της μαγιάς, π’ ορφνοί χελιδονίζουν.

Μπορούν ν’ αψηλοστέκουνε και φως να θησαβρίζουν,
μπορούν να πέσουν χαμηλά, σ’ αμάρες, να βρωμίζουν.
Ως να ‘χουν εβλογιά, φορές, μπορεί, να ληθαργίζουν,
κι άλλες, να πρέπει κάρναξη, να πέφτει, να σπανίζουν.

Με τ' άφαντά τους φούφουδα, τους κόσμους μας γεμίζουν
μ' ένα σωρό μηνύματα, που ξήγηση αχρήζουν.
Χρεία, τα βρόχια των αφτιών, να τις κυκλοζυγίζουν
και τ' αποσύνειδα μυαλών, σκοπούς να παγανίζουν.

Ωστόσο, τα πετάγματα, που κάνουν, δε σουρντίζουν
κι οι άνεμοι με φλάτο τους, λαφρύ, τις αφανίζουν,
Μοιάζει, να είν' η μοίρα τους, νου μας να μερμιδίζουν,
και, μόνο, όσες γράφονται, ίσως, κάτι ν' αξίζουν…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-01-2022