Μάνα μου, ξερέ βασιλικέ

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Χωρίς άλλα λόγια, να μου είστε όλοι καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν βλέπω εκείνο το τσεμπέρι
και τα ροζιασμένα χέρια,
τότε ο νους μου θα σε φέρει,
μάνα μου, κοντά στ` αστέρια.

Μετρώ ρυτίδες ένα σωρό
και το ένα σου δοντάκι,
γριά πάντα, ένα ξερό
στο ξεροβόρι φυλλαράκι.

Ρυτίδας πρόσωπο, πετσί
για εκείνα που δεν είπαν,
στεγνή ζωή, πικρή ζωή,
μάνα μου, τι σ` ανήκαν.

Τα πέντε σου τα κούτσικα
που όλα φωνάζαν μάνα
της στέρησης μικρούτσικα
τα άκουγε η καμπάνα.

Σαν βλέπω εκείνες τις μορφές
σ` όλη την Ελληνική γη,
είναι στα μάτια ζωγραφιές
κι` ήσουν μια ξερή πηγή.

Κι` όλο γυρνώ στο μπαλκονάκι
σ` άρεσε ο ήλιος φως μου,
κι` όλο τριγύρω, όλοι δράκοι
που σφράγισαν το βιός μου.

Μάνα δε γέλαγες ποτέ
κι` ούτε φιλιί, ούτε χάδι,
μάνα μου ,ξερέ βασιλικέ
που ήσουν φως μες στο σκοτάδι.

Σαν κοιτώ μάνα τα χέρια σου
που είχαν τη πέτρα στύψει
μετρώ τα καλοκαίρια σου,
σένα που σου` χαν λείψει.

Ήσουν αετός και γερανός
γερνούσες κι` ήσουν μια σταλιά
πικρή ζωή, πικρό το βιός
μα μεγαλώσαν τα παιδιά.

Πέταξες κείνο το τσεμπέρι
ας είχες πια από καιρό γεράσει
ποτέ δεν πήγες σ` άλλα μέρη
δεν έζησες ένα ερωτικό γιορτάσι.

Τα χεράκια σου αχ! μάνα
δεν μας χαίδεψες ποτέ
κι` άκουγε μόνο η καμπάνα,
απ` τα χείλη σου εαυτέ.

Πόσο πονά η ορφάνια
μήτε ένα βασιλικό στην αυλή
τ`` άνθια σου στεφάνια
είχες εσύ για προσευχή.

Μας τ` άφησες κληρονομιά
άκου καλή μου μάνα,
μην έχεις έννοια πια καμιά
εμείς ακούγαμε την καμπάνα.

Σπουδάσαμε τις ρυτίδες σου
το λυγμό σου το κρυμμένο,
οι βαριές οι αλυσίδες σου
δεν ήταν μάνα πεπρωμένο.

Σου στέλνω ένα χάδι, ένα φιλί
στα μαύρα τα μαλλιά σου
μη νοιάζεσαι, ήλιος φιλεί
τα τρία κούτσικα σου.

20-5-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-05-2022