Άναρχα 34.- Δημιουργός: Ματσικοβίτης, Γιώργος Κύρου Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
I
Σαν τα πουλιά που κλέβουν για να χτίσουν τη φωλιά,
σαν το παιδί που κλέβει καραμέλες για να γλυκάνει τη ζωή του,
σαν το ζητιάνο που επαιτεί την πείνα του να γελάσει,
έτσι κι εγώ κλέβω εικόνες και αναμνήσεις βιώματα επίκτητα
και κατασκευασμένα να δημιουργήσω καλές μνήμες,
έξω από τους πόθους των ονείρων
στα απόνερα ενός ανεκπλήρωτου έρωτα.
II
Θεϊκοί πυρσοί στο σκοτεινό ουράνιο στερέωμα,
ζεσταίνουν τις ανθρώπινες ψυχές.
Μη κλαις ,μη μένεις μονάχη,μη θλίβεσαι,
είναι πικρό της αγάπης το ποτήρι.
Κράτα μέσα σου το όραμα και πορεύσου,
μην ακροβατείς στ' άδυτα της ψυχής
απόλαυσε την ομορφιά της φύση σου ,
η ζωή δεν έχει αδιέξοδα.
III
Σ’ ένα σύμπαν που όλα περνούν σαν όνειρο
πόσο εγωιστικό και άδικο είναι να ζεις για πάντα!
Εφήμερες ζωές ,εφήμερες ηδονές , χαρές και λύπες
Πολλοί θ’ αγαπήσουν θα ερωτευθούν θα κλάψουν
τα συναισθήματά τους θα είναι διαφορετικά όχι δικά μας.
Κλωνοποιημένες ζωές κι αισθήματα δεν υπάρχουν
Είμαστε μοναδικοί με αρχή και τέλος
Όλα μοναδικά κι όλα τυχαία,τίποτα δεν επαναλαμβάνεται
Ούτε καν κι αυτό το μίσος το μόνο που μένει
η αρνητική εικόνα στις αναμνήσεις των άλλων.
Ζήστε τη μοναδικότητά σας ,αγαπήστε ερωτευτείτε
Μη σπαταλάτε τον πολύτιμο χρόνο σας άσκοπα
Η μέρα έχει ομορφιές ,η φύση έχει ομορφιές ακόμη και η νύχτα
Ζήστε επιστρέψτε στη ζωή που φεύγει
Μη σπαταλάτε τη ζωή σας στην απόκτηση αγαθών
δεν ωφελεί εσείς ματώνετε εσείς πονάτε ,
ακόμη και γι αυτούς που μοχθήσατε να είστε βέβαιοι
δεν θα εκτιμήσουν τη θυσία σας την κρίσιμη ώρα .
IV
Πως μπορεί ν' αλλάξει η ανατολή να γίνει δύση;
Μόνο όταν ο ποταμός μετανοήσει και πίσω γυρίσει
Σαν το ποτάμι επιστρέφω στην αγκαλιά της θάλασσας
τη δική σου αγκαλιά.
Έμεινα μόνος με χέρια απλωμένα κάνοντας επίκληση
σαν πικραμένο τραγούδι του Μάντυ Ουώτερς .
Το σώμα δεν είναι πια της ομορφιάς σου το μυστικό
αλλά η λάμψη των ματιών κι η θέρμη της φωνής σου.
Αφήστε τους νέους έρωτες και τις παλιές αγάπες
ήρθε ο καιρός ν αφήσουμε τους έρωτες στην άκρη
αισθήματα αγάπες και λοιπά είναι χαμένα ιδανικά.
Εμείς πασχίζουμε με τ η ρίμα κι άλλοι μας ρίξανε στην πείνα.
Χρώματα αγριολούλουδων κίτρινα μπλε άσπρα και μαβιά
αρώματα ευωδιαστά αντίκρισα πολλά μα των ματιών σου την ομορφιά
πράσινα και θαλασσιά σαν της Ιθάκης τα νερά δε βρήκα φως μου πουθενά.
Μου λείπεις .σου είπα μια νύχτα Χάρηκες ,ένιωσες τέρψη στην καρδιά
κι αποκοιμήθηκες με μεθύσι ματαιοδοξίας.
Και να σου έλειπα δε θα τ΄ ομολογούσες.
Μ' άφησες να ζω με εφιάλτες τις νύχτες. Οι αγάπες φθίνουν
όταν δεν έχουν στέρεα θεμέλια, ποτισμένα με πόνο και δάκρυ.
Μ' ενδιαφέρει ο καρπός όχι το άνθος το άνθος είναι το μέσον.
Ο γνήσια καλός δεν έχει επίγνωση της καλοσύνης του γι αυτό είναι καλός.
Ο επιπόλαιος προσπαθεί να είναι καλός γι αυτό δεν είναι καλός.
Ο καλός είναι ενστικτωδώς καλός
ο υποκριτής υποκρίνεται τον καλό αλλά δεν είναι.
O καλός είναι άπραγος αλλά δεν αφήνει τίποτα ημιτελές.
Ο αληθινός καλός ασχολείται με το πραγματικό και όχι με το επιφανειακό,
με τον καρπό όχι με το άνθος.
V
Βροχερή φθινοπωρινή μέρα η σημερινή
μου μαυρίζει την άδολη κι αθώα ψυχή
ότι κι αν κάνω αισθάνομαι πάντα μεγάλη θλίψη
φυλακισμένη βρίσκομαι στο πνεύμα των στίχων
δραπέτης αληθινής ζωής ρομαντική των μύθων
γύρνα ξανά αγάπη μου στην άβυσσο μη φτάσω .
VI
Στα τοιχώματα του δωματίου
αντηχούν οι τελευταίες λέξεις
λέξεις αγάπης και λατρείας.
Ας βάλουμε τη μνήμη σε διαγραφή
κι ας μιλούμε κάτω από τον ήρεμο ουρανό
οι λέξεις φωτίζουν την όμορφη αγάπη μας
φωτίζονται πάραυτα τα όμορφα μάτια σου.
Το γέλιο σου μου προκαλεί ευφορία
και η σιωπή σου , σιωπή του κόσμου
αυτού του κόσμου που μας δίνει
την γλυκύτητα της ζωής.
Τι δυστυχία για τους ερωτευμένους
να κρύβουν ο ένας από τον άλλο το πάθος τους!
VII
“Καλημέρα”
“Τι κάνετε;”
Δέκα φορές
τα ίδια και τα ίδια
χαιρετισμός και σφίξιμο το χέρι.
“Μα τι θέλει από μένα;” σκεφτόμουν.
Μου απάντησε περαστική γριά,
μαντεύοντας τον προβληματισμό μου.
“Να της πιάνει κάποιος το χέρι
γιατί δεν είχε κανένα”.
Ερημιά .Απόγνωση.Μοναξιά .
VIII
Θυμωμένος αναστεναγμός
μ' έσυρε στ' ανοιχτά της θάλασσας
σειρήνες με ωθούσαν κοντά τους να βρεθώ.
Μετάβαση χωρίς επιστροφή
άφησα πίσω μου τον απατηλό κόσμο
και τρέχω στο ακαθόριστο μέλλον.
Προτιμώ τις σειρήνες
από τη σιγουριά της αβεβαιότητας
της σκληρής καρδιάς,
από τη ζεστή ανάσα της δράκαινας.
Απατηλός ο κόσμος των σειρήνων
φιλήδονες χάριτες χωρίς ψυχή
αίμα ζητούν οι όμορφες ενάλιες μούσες
κι η θάλασσα απαλό βαμβάκι
πέφτω στην αγκαλιά της θάλασσας
πέφτω στην αγκαλιά των υγρών μουσών
να λυτρωθώ από την απαξίωση
και την αχαριστία.
IX
Πικρή αγάπη ποια δύναμη σ' έριξε στο αχρονιστικό παρόν μου
σε δρόμους δύσβατους μ' αγκάθια και παγίδες;
Ποια θεά των πηγών σ έστειλε στον κόσμο μου και μετέτρεψες
το λήθαργο σε όρεξη για ζωή το σκιερό δρόμο σε φωτεινή διαδρομή;
X
Στο μαξιλάρι σου πλάθεται η ουσία του ονείρου μου
γιατί μαζί αντιμετωπίζουμε το σταυροδρόμι αποφάσεων
της αληθινής και δύσκολης ζωής
το όνομά σου σβήνει το ίχνος των άλλων ονομάτων
η φωνή μου το δικό σου όνομα μόνο ξέρει να προφέρει
γιατί είσαι ο καμβάς όπου δημιουργείται η ευτυχία μας
και σε ξαναδημιουργώ πάνω του όσες φορές θέλω
γιατί είσαι η μοναδική εικόνα που λατρεύω
γιατί είμαστε το άθροισμα που μας ισοδυναμεί
Υπάρχει μια απόκρυφη γλώσσα που μουρμουρίζει σιωπηλά
υπάρχει μια μυστική γλώσσα που προφέρεται αμυδρά με μια ματιά
υπάρχει μια ιερή λέξη σε γλώσσα που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε ,
είναι η λέξη Αγάπη.
Οι λέξεις στηρίζονται κάτω από το αδρανές φύλλο της λήθης.
ΧΙ
Η ταινία στην τηλεόραση το απόγευμα της Κυριακής μας φάνηκε αδιάφορη.
Κρίμα γιατί πριν από χρόνια γελάσαμε πολύ όταν μαζί την είδαμε στη σκοτεινή αίθουσα.
Τι άλλαξε στο μεταξύ:
Η μυρωδιά και η ατμόσφαιρα της αίθουσας δεν εγκλωβίζεται στους ψηφιακούς δίσκους.
Ούτε ο χρόνος γυρίζει πίσω,ο ξένοιαστος νους ευφραίνεται ευκολότερα
και η ελαφρότητα της νεότητας δεν συγκρίνεται με την κορεσμένη από έγνοιες ζωή.
ΧΙΙ
Ποτέ δε συμπαθούσες τα ζωντανά
γάτες σκυλιά λουλούδια και φυτά
Κι όταν είδα μια αράχνη να κρέμεται
στην οροφή του δωματίου σου
έμεινα έκπληκτος που την άφησες ζωντανή.
Ίσως γιατί έπλεκε τον ιστό της κι αυτή
όπως εσύ έπλεξες το δικό σου
να μ' εγκλωβίσεις .
ΧΙΙΙ
Η άμμος είναι εχθρική προς τα φυτά
τίποτα δε φυτρώνει σ' αυτήν
ύπουλα επιτρέπει την ανάπτυξη στην αρχή
μετά ξηραίνονται εκτός από τ' αγκάθια που μένουν.
Απορώ με τη συνήθεια των ανθρώπων
να ξαπλώνουν πάνω της σαν τις φώκιες που λιάζονται.
Ματαιότητα να γράφουν στην άμμο
ονόματα με την καρδιά στη μέση
κι ακόμη πιο μάταιο να τα ψάχνεις την άλλη μέρα .
XIV
Η έρημη διαύγεια της συνείδησης σου
έκανε το πεπρωμένο μου υπαρκτό και μαζί αόρατο.
Ο σταυρός σου μου δείχνει τέσσερις πορείες,
πρέπει να διαλέξω μονάχα μία ,τη μόνη σωστή ,αυτή μαζί με σένα .
XV
Δεν ξέρω ιστορίες για πουλιά,
δεν ξέρω την ιστορία για τη φωτιά
Ένα γνωρίζω ,ότι η μοναξιά μου πρέπει να έχει φτερά.
ΧVI
Θα ήθελα να είμαι η πρώτη σκέψη σου το πρωί όταν ξυπνάς
μέλι στα χείλη σου να είναι όταν χαρούμενη τραγουδάς
το στρώμα που σκεπάζεσαι όταν κρυώνεις τις νύχτες
αύρα θαλασσινή στου Αυγούστου τις ανυπόφορες ζέστες.
Να ταξιδέψουμε μαζί στων ονείρων σου τις ακρογιαλιές
να σου χαρίσω χίλιες χαρές κι άλλες τόσες θερμές αγκαλιές.
XVII
“Ματσακονίζω τη σκουριά του χρόνου
μνήμες αρχαίων ερώτων αναζητώ,
αφουγκράζομαι ήχους μακρινούς .
Κατανοώ εν τέλει πως ζωντανεύουν οι παλιές αγάπες.”
XIIX
Πόσο ομορφότερη η ζωή θα ήταν αν ήτανε απλή
να χαιρετιούνται οι άνθρωποι στο δρόμο σαν συναντιούνται.
Το καλό πάντα να υπερτερεί του μίσους και του κέρδους
να έχουν υγεία οι άνθρωποι,τροφή, σκέψη ελεύθερη κι εκπαίδευση καλή.
XIX
Γιατί το ελάφι φοβάται ακόμη και τη σκιά του
ρώτησε ο μικρός τον παππού του.
Γιατί το ελάφι πίνει το νερό και την εικόνα του μαζί
γι αυτό τρομάζει,απάντησε αυτός.
Η απουσία της όψης από τον καθρέφτη προκαλεί φόβο.
XX
Το πέρασμά μας στη Γη είναι μια εξορία,
ένας αναγκαστικός εποικισμός
που επέβαλλε ο δημιουργός
για να εποπτεύσουμε τη φύση
σαν ανώτερα όντα.
Αντίθετα,εμείς την καταστρέψαμε,
επιστροφή λοιπόν στον πάτριο κόσμο.
Δε μας αξίζει η γαλάζια σφαίρα.
XXI
Τους νεκρούς πνιγμένους του Αιγαίου κανένας δε γνωρίζει
ανάμεσά τους βρίσκονται παιδιά που δεν έζησαν τη ζωή που τους ανήκει
ζωές εκτεθειμένες κι απροστάτευτες στην αρρωστημένη ψυχοσύνθεση
κάποιων υποτίθεται ανθρώπων και στα παιχνίδια των ισχυρών
θρασύτατα οι τελευταίοι κουνώντας τους ώμους θα πουν αν ερωτηθούν
“Παράπλευρες απώλειες”
XXII
Να γνωρίσω την έκσταση του θανάτου ακόμη δεν επιθυμώ
την αγάπη των ανθρώπων δεν ανακάλυψα όσο κι αν πάσχισα
άδικο το αιώνιο άγχος του έρωτα,
όπως τραγούδησαν οι κανταδόροι του Μεσαίωνα,
σκληρός ο ανεκπλήρωτος έρωτας,
ανήσυχο άγχος μου πρόσφερε η κόρη του Ιτανού.
Το Θεό έψαξα και πουθενά δε βρήκα ανείπωτη δυσαρέσκεια.
Ολκάς χωρίς κουπιά ,Ολκάς χωρίς πανιά ,χωρίς τιμονιέρη.
XXIII
Μου αρέσει η ζωή στη φύση σ' ένα μικρό σπιτάκι με αυλή και κήπο θα μπορούσα να ζω για πάντα αν είχα τη δυνατότητα να φύγω όταν θελήσω . Αν η ανθρωπότητα χαθεί αιτία θα είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που όσο κι αν προσπάθησε δε μπόρεσε να ενσωματωθεί στις απαιτήσεις και τα καλέσματα της φύσης. Ο άνθρωπος ανέπτυξε την υλιστική του εξέλιξη σε μεγάλο βαθμό σε αντίθεση με την πνευματική του και το πληρώνει αυτό με το χαμηλό επίπεδο ζωής που έχει.
Το πράσινο πλέον δεν ηρεμεί. Το κόκκινο δεν είναι πια επιθυμητό παντού υπάρχει πράσινο και άνθη με αρρωστημένη γύρη, μέλισσες δεν υπάρχουν για την επικονίαση μονάχα σαρκοβόρες σφήκες που μισούν τη γύρη. Η αυτοδιαχείριση της φύσης κλονίζεται από τους ανθρώπους.
Παντού ζοφερό πράσινο και ερημοποίηση έκπληκτος ο διορατικός αγρότης βλέπει τα χωράφια του να γίνονται άγονα κι η καρδιά του ματώνει.
XXIV
Όνειρο έγινε η ζωή όνειρο που εχάθει
ζω σε κοινωνία μοναξιάς κι απόλυτης αχαριστίας.
Ψυχή μου ήτανε γραφτό σύντροφός μου να μη γίνεις
μαύλισες τα όνειρά μου μαύρισες τη χαρά μου.
Θεσσαλονίκη 22 Ιουλίου 2022 με καύσονα.
Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-07-2022 | |