Άναρχα 37.- Δημιουργός: Ματσικοβίτης, Γιώργος Κύρου Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Ι
Απουσία.
Τα δεινά σου θα περάσουν ανάμεσα
στο κλάμα και στις ψεύτικες συγνώμες.
Το πρωί θα φύγω μακριά στα μυστήρια της θάλασσας ,
της σκιάς της σιωπηλής αυτοκρατορίας,
όπως ένα πουλί δραπέτης θα φύγω
από τη λευκή αιχμαλωσία σου.
Θα έχω γίνει μια σκιά στα μάτια σου, θα υποφέρεις
και τότε θα πάρεις τους δρόμους της εξιλέωσης.
ΙΙ
Βλέπω σχοινιά με θηλιές στα δέντρα
χωρίς κρεμασμένους
δεν επιτρέπει η “καθώς πρέπει” κοινωνία
να γράψω θηλιές με κρεμασμένους
δεν επιτρέπουν στους γενναίους
να κάνουν την μεγάλη έξοδο δικαίωμά τους.
Οι τελευταίοι γενναίοι είναι αυτοί που δίνουν
μαθήματα αξιοπρέπειας και κάνουν
απέλπιδα προσπάθεια επαναφοράς ξεχασμένων ιδεών.
Ζουν ανάμεσά μας ,δεν τους βλέπουμε,
δε μας αφήνουν να τους δούμε γιατί είναι η κραυγή
στην κρίση της απελπισίας .
Τη θέλουν βουβή ,αυτοί αναρωτιούνται αν υπάρχει κρίση
γνωρίζουν την κρίση μόνο από των περιορισμό των εσόδων τους.
ΙΙΙ
Απροσδιόριστο πότε θα σε ξαναδώ
αμφίβολο όπως η ώρα της εκτέλεσης.
Οι κύκλοι της ζωής μου ανοίγουν συνεχώς
αφήνω εκκρεμότητες σκέφτομαι ότι δε θα προλάβω
να τις κλείσω περιστρέφομαι γύρω από αυτές,
σαν το νερό που περιστρέφεται γύρω από την οπή διαφυγής.
Τα βροντώ και φεύγω επιστρέφω στην πραγματική πατρίδα
αυτή που με αίσθηση ρομαντισμού αποκαλώ
Παιδική Ηλικία.
Γνωρίζω τις ελλείψεις και τις στερήσεις ,παρ όλα αυτά
την προτιμώ και θέλω εκεί να ζήσω.
IV
Η άκαρπη λεμονιά της αυλής μου
μετά από δεκαπέντε χρόνια
σαν από θαύμα γέμισε λεμόνια!
“Οι μέλισσες έκαναν το θαύμα τους”
απάντησε ο γεωπόνος σε ερώτησή μου.
V Δέχομαι το φως κάτω από το γκρίζο ουρανό του Νοέμβρη κάτω από το άχρωμο γρασίδι από τον ραγισμένο ουρανό
δέχομαι το γλέντι δέχομαι το πένθος και τη χαρά
δεν έφτασα ποτέ ούτε θα φτάσω στο κέντρο των πάντων
είναι το ποίημα άθικτο αναπόδραστο από το φως του ήλιου
νύχτα με σκυμμένο κεφάλι κυνηγώντας τη φαιά σκιά των λέξεων.
Μυρίζω τη λαμπρότητά και το αποτύπωμα των λέξεων
παραμένω μόνος απέναντι στη μοίρα της ζωής και του θανάτου.
VI
Μαύρο πουλί μέσα στη νύχτα ανοίγει τα φτερά του και πετά.
είναι η ενσάρκωση μιας ψυχής που η έντονη επιθυμία της
γι αναζήτηση σώματος την έκανε μαύρο πουλί που κρώζει.
Ένας άνθρωπος κινείται, σε κείνη την παλίρροια
πνίγοντας τις αισθήσεις του.
Η επιθυμία του δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα
τον έχω δει να ικετεύει για μια ψυχή
γιατί έχασε τη δική του κι έμεινε άψυχος.
VII
Κύριε μεγάλο το παράπονό μου θέλω να με νιώσεις.
Πεθαίνω από αγάπη,αλλά ν' αγαπήσω δεν μπορώ.
Επιδιώκω το τέλειο σε μένα και στους άλλους,
Κύριε, ελέησον, ελέησον!
Πεθαίνω από αγάπη,αλλά να αγαπήσω δεν μπορώ!
VIII
Μεγάλες αυταπάτες έτρεφαν οι πρώτοι χριστιανοί
όταν ταύτιζαν την αγαπημένη του βασιλιά Σολομώντα
στο αριστούργημα Άσμα Ασμάτων με την εκκλησία!
IX
Μιλούσε πάντα σιγανά ο Βασίλης
ακόμη και σε στιγμές χαράς κι έκστασης κρατούσε χαμηλά τους τόνους
σημάδι πως κάτι έβραζε μέσα του που θα ξεσπούσε κάποια στιγμή.
Γεράκος λεπτός ξερακιανός ολιγαρκής και τυπικός σε αφάνταστο βαθμό
μεγάλος άνθρωπος σε ηλικία και αξία.
Τον είδα στον ύπνο μου χθες βράδυ μετά πολλά χρόνια
χαρούμενος μου φαινόταν ένιωθα όμως ότι κάτι τον “έτρωγε”.
Όνειρο παιχνίδι του νου και του μνημονικού σκέφτηκα ,
η ονειρική συνείδηση πληγώνει τη μνήμη ήσυχους ποτέ δε μας αφήνει.
Το μεσημέρι πρόσεξα σε ηλεκτρικό στύλο την αγγελία του θανάτου του.
X
Μισώ τις στιγμές όταν οι σιωπές θρηνούν για το χαμό των αισθημάτων,
τρέπονται σε φυγή οι λέξεις και απομένουν τα πάθη ,χωρίς πάθος.
Οι λέξεις βρίσκονται συγκεντρωμένες σε χαοτική αταξία
ζητούν επιτακτικά να γίνουν ελλόγιμη γραφή.
Η λεπταίσθητη σα ρόδο μούσα μου , αυτή που ομόρφυνε τις λέξεις
τοποθετώντας τες σε σωστή σειρά, δίνοντας χάρη και ζωή
στις προτάσεις με το απαράμιλλο πνεύμα της μ' εγκατέλειψε.
XI
Πριν την κρίση ήμουν αρτιμελής.
Την πρώτη χρονιά μου πήραν το πόδι
την άλλη το δεξί χέρι την τρίτη το στήθος
μ' άφησαν χωρίς καρδιά την τέταρτη χρονιά το υπόλοιπο σώμα .
Την πέμπτη μου άφησαν το αριστερό χέρι
και τις επόμενες τρεις χρονιές μόνο το κεφάλι
κυκλοφορούσα στην κοινωνία μαζί με άλλους
σαν αιωρούμενος μαύρος κύκλος με άσπρα μαλλιά.
XII
Πιστεύω στην ύπαρξη ζωής σαν τη δική μας
ή διαφορετικής για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είμαι εγωιστής .
Δε μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι σε δισεκατομμύρια πλανήτες
όπως ο δικός μας πλανήτης ,τυχεροί και μοναδικοί είμαστε μόνο εμείς.
Είναι πιθανό με τη λογική και το νόμο των πιθανοτήτων
να υπάρχουν κι άλλες οντότητες εκεί έξω αν είναι νοήμονες ή όχι
κι αυτό είναι εγωιστικό να πιστεύουμε ότι μόνο εμείς έχουμε τη νόηση.
Σ' ένα άπειρο σύμπαν με άπειρους γαλαξίες, άπειρους ήλιους
και άπειρους πλανήτες είμαστε μοναδικοί;
Και τι κάνουμε εμείς οι νοήμονες για τι μοναδικότητά μας;
Μήπως ακολουθούμε τη φυσική εξέλιξη του τρίτου νόμου της ανακαίνισης
μετά τη μανία της αυτοκαταστροφής;
XIII
Το μεσημέρι είχα την τύχη να σώσω ένα συνάνθρωπο
από βέβαιο θάνατο,ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση .
Το ίδιο βράδυ άγγελος παρουσιάστηκε στον ύπνο μου,
ήθελε να μου κάνει όποια χάρη επιθυμούσα.
Αυθόρμητα του ζήτησα να με γυρίσει στου Αλέξανδρου τα χρόνια .
Ικανοποίησε το αίτημα μου και μ' έκανε πολεμιστή
δυο μέτρα άντρα νέο και δυνατό στις φάλαγγες του στρατηλάτη,
με σάρισα κι ασήκωτη ασπίδα .
Ήταν άγγελος από τους παλιούς συμπαθούσε τους εθνικούς.
XIV
Τα μάτια σου είναι η πατρίδα του κεραυνού,
η σιωπή που μιλάει,το δάκρυ που κυλάει,
καταιγίδα χωρίς άνεμο,νεροποντή στη διψασμένη έρημο,
πανδαισία χρωμάτων στην αγκάλη των κυμάτων,
θάλασσα μ' αγριεμένα κύματα,εστίες με άσβεστη φωτιά,
ψέμα που τροφοδοτεί καθρέφτες αυτού του κόσμου.
XV
Αναζητούσα το ναό του Απόλλωνα στην Ιωνία και βρήκα μόνο ερείπια,
τέσσερα “άχρηστα” κιονόκρανα και μια πλάκα ενός αρχαίου Ίωνα
πού πάνω της είχε σκαλισμένα λόγια ερωτικά .
Τέσσερα κιονόκρανα και μία πλάκα.
Αγράμματοι χωρικοί με έλλειψη γνώσης ευτυχώς τους ενδιέφεραν μόνο
οι έτοιμες λαξευμένες πέτρες για να χτίσουν τα σπίτια τους.
XVI
Δεν ξέρετε περιπλανώμενα χελιδόνια,
δεν ξέρετε ότι η ψυχή μου είναι άρρωστη
γιατί δεν μπορώ να πετάξω κι εγώ;
Χελιδόνια, ελάτε! Ήρθε η άνοιξη.
Ελάτε ας μοιάζουν τα φτερά σας πένθιμα
ελάτε να μας φέρεται τη χαρά που μας έκλεψε ο πόλεμος.
Θα καθαρίσω τις φωλιές σας και υπόσχομαι
πως δε θα τις καταστρέψω ποτέ ξανά.
XVII
Βιαστικοί περαστικοί στους δρόμους
τσάντες πολλαπλής χρήσης κρατούν
θυμίζουν διχτάκια του παλιού καιρού
τότε που χαιρόμασταν για τη μεγάλη
ανακάλυψη του νάιλον και του πλαστικού.
Τότε που εμείς οι δυτικοί χλευάζαμε
τους οπισθοδρομικές ανατολικές
που δε φορούσαν νάιλο καλτσόν
στ' άσπρα τριχωτά τους πόδια,
τότε που παινευόμασταν ότι μ' ένα καλτσόν
και μια Nivea μας έκαναν θερμή παρέα.
XVIII
Κοιμάται στο ξύλινο κρεββάτι της
κάτω από βελούδινη κουβέρτα,
ονειρεύεται την αγάπη που κάποτε είχε
θυμάται το χάδι του στην καμπύλη του ισχίου της
και το στήθος της καθώς μετέφερε το τόξο του
στις χορδές της ψυχής της παίζοντας τον ήχο της ,
μέχρι που το πάθος του εξαντλήθηκε.
Το πορφυρό τριαντάφυλλο είχε ξεθωριάσει.
XIX
Δεν κρατώ ημερολόγιο θα έπρεπε να κρατώ
να καταγράφω τις στιγμές που έζησα μαζί σου .
Σ' όποια πλευρά το βράδυ να γυρίσω είσαι εκεί .
Μέσα στα παλιά όνειρα,στο χθεσινό και στο επόμενο.
Ζω και καταγράφω την πλοκή των ονείρων στο νου ,
χωρίς ημερολόγιο,χωρίς αναστολές,χωρίς ντροπή.
Καταγράφω μνήμες ονειρικές .
Έρχονται στιγμές που βλέπω σκηνές που έζησα μαζί σου
το πρόσωπό σου οι ρυτίδες απειλούν
ευτυχώς η ομορφιά της ψυχής δεν απειλείται από ρυτίδες.
Θυμάμαι τότε που είχες γερμένο το κεφάλι στον ώμο
κι έβλεπες στο βάθος του άπειρου ορίζοντα,
με λατρεία χάϊδευες τα μαλλιά και μου έλεγες
“Μη μιλάς καταστρέφεις τη στιγμή....”
Στιγμές που έμειναν καταγεγραμμένες στο νου
στιγμές που έγιναν όνειρα ,
ελπίδες ,ανεκπλήρωτες προσδοκίες χαμένες ψευδαισθήσεις.
Μια ζωή που περνά μια ζωή που πέρασε......
XX
Νιώθω απόκληρος σαν ενοχλητικό ζιζάνιο
που παίδευε τον γεωργό αλλά αμελούσε να το κόψει .
Ζω την κούραση αυτών που ήθελα να κάνω
και δεν έκανα θα μπορούσα να νοσταλγήσω το μέλλον μου;
XXI
Το επιθυμητό ΕΓΩ δεν είναι επίκτητο
δημιουργείται από την κοινωνική συναναστροφή
με άτομα που έχουν ενδιαφέρον και από τον αφουγκρασμό της φύσης.
XXII
Μη χαρίζεις τα όμορφα ρόδα σου στις βίαιες βρωμερές αγκαλιές
μη σε τρομάζει το σιγανό τραγούδι της απόκοσμης μορφής
κανείς δε νικά την αγάπη όσο τρωτή κι ανήμπορη φαίνεται.
Σιωπηλή φαρμακερή αράχνη με αγγελικό πρόσωπο
ρίξε αδίστακτα το φαρμάκι σου ψυχρή αχάριστη ύπαρξη
στίσε τον ιστό σου σαν παγανιά να βρεις αθώα θύματα σε περιμένουν.
Μπορώ να ταρακουνήσω την αιώνια τάξη και αρμονία
να ορίσω τα στοιχειά της φύσης σεισμούς και ηφαίστεια
να σταματήσω μα τη σκληρή σου τη καρδιά δε μπορώ να κερδίσω.
XXIII
Με φεγγάρι αυγουστιάτικο διάλεξες να μ' αφήσεις
κι έμεινα μόνος ξαπλωμένος στην καυτή άσφαλτο
το θερμοπομπό που μου έκαιγε το σώμα
το πρωί πηγαίνοντας για ύπνο όπως οι νυχτερίδες σε συνάντησα
να πίνεις τσάι με τον άλλο δεν έκανα τίποτα
μόνο περιφερόμουν γύρω από χωράφι με τους ήλιους..
XXIV
Δεν ενδιαφέρει κανένα αν πιστεύω ή όχι στο Θεό.
Όχι δεν πιστεύω αν ο Θεός είναι όπως λένε εκεί πάνω,
κι επιτρέπει των πνιγμό αθώων ανθρώπων
με τα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων,
αν επιτρέπει την αδικία ,την εκμετάλλευση να πρυτανεύει παντού,
τους φτωχούς να φτωχαίνουν και τους πλούσιους
να δίνουν τη ψυχή τους στο Μαμμωνά,
θα πίστευα αν ο Θεός είναι κοντά στη φύση
αν Θεός είναι ο κόσμος όλος.
Δεν υπάρχει ο Θεός εκεί που νομίζουμε,
υπάρχει μέσα στις ψυχές των όντων στην ομορφιά των φυτών ,
υπάρχει μέσα στ' αθώα μικρά ανθρώπων,ζώων ,πουλιών .
Υπάρχει Θεός , είναι το Όλον περιφέρεται αόρατο σαν αύρα
γύρω από τις ερωτευμένους νέους που βαδίζουν αγκαλιασμένοι σε πράσινα λιβάδια ,
στους αγρότες που δαμάζουν τη γη,στους ψαράδες που αλιεύουν τη θάλασσα,
στους οικοδόμους που πασχίζουν στο λιοπύρι.
Υπάρχει Θεός είναι το Όλον.
Θεσσαλονίκη 5 Αυγούστου 2022
Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-08-2022 | |