σκαλα για τα συννεφα

Δημιουργός: tabasco0, Νίκος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εκει που οι φωνες αντιλαλουν στα περατα.
Εκει που οι ανασες γινονται βαθιες,
για να κρατησουν το οξυγονο,
πριν βουτηξουν στο απυθμενο.
Εκει που οι λεξεις ,απο την προσπαθεια
να αποτυπωσουν στο χαρτι την ψυχη,
ματωνουν.
Εκει θα σε βρω αγαπημενη.

Ακολουθωντας εκεινο το μονοπατι.
Θα περασω για να ρθω
μεσα απο βρυα και τσουκνιδες.
Μεσα απο φτηνους εντυπωσιασμους
και ανεμπνευστα στιχακια.
Καθυποταζοντας την φυση μου,
που ρεπει προς την υπερβολη.
Ισορροπωντας στην μεθεξη,
που μου προσφερει απλοχερα
η παρουσια της απουσιας σου.

Θα μεινω ζωντανος
ελπιζοντας να σε συναντησω
στο λιογερμα μιας θερμης καλοκαιρινης μερας.
Εκει που η επερχομενη σκοτεινια
φτιασιδωνει τις γερασμενες ελπιδες
και γω τζογαρω ξανα σε οποιες πιθανοτητες ,
εχω να ρεφαρω λιγο απο τον χαμενο παρδεισο.

Δεν το βλεπεις;
Για να μην σε βρωμισω.
Για να μην σε προδωσω.
Για να μην μπει τιποτα αναμεσα μας-
θα προτιμησω να πεθανω,
παρα να σε ενταξω σε ενα φαυλο κυκλο,
που σαδιστικα αργα θα οδηγησει
στην απομυθοποιηση.

(###Χορος##Ετσι ειναι -δεν υπαρχει μεση λυση.
Το πρακτεο γινεται απευκταιο,
γιατι ολα ειναι σε ζευγη.
Η ζωη κυοφορει τον θανατο
η μαγεια καταληγει στην πληξη.)

Αν αποτυχει η ομορφια της αγνοτητας
ειναι αποτυχια του Θεου
και θριαμβος του συμπτωματικου.
Αν δεν τα καταφερει η αγαπη.
Αν σε κεινο το σταυροδρομι
δεν ακολουθησει το δρομο της καρδιας
τοτε η ζωη μου ειναι αδιαφορη.
Η ευφυια μου χασκει περιττη.
Τα κενα δεν γεμιζουν με αλγοριθμους.
Η καταθλιψη μου δεν γιατρευεται με χημικους τυπους.

Ολη η μυσταγωγια της υπαρξης
αυτοαναιρειται.
Τρωει τις σαρκες της.
Αν το gps δεν με οδηγει ψυχη και σωματι σε σενα.
Κυκλους θα κανω γυρω απο τον αξονα μου.
Βαυκαλιζομενος πως οι πολλες
ειναι αντανακλασεις της μιας
κι οχι απλα κακεκτυπα
της παρουσια σου,
που αναβοσβυνει στο μυαλο μου
σαν επιγραφη νεον
ενος πανδοχειου
καποιου αυτοκινητοδρομου
εκεινης της συναντησης,
που συμβαινει μια φορα στην ζωη μας.

Πρεπει να ειμαστε εκει.
Δεν μπορει να μην ειμαστε εκει
Εκει.
Εκει που γλωσσες φωτιας θα σιγοκαινε τα κορμια μας.
Εκει που το κυμα αφρισμενο θα σκιζεται στα βραχια.
Εκει που το αγος θα ξεπλενεται στην πηγη της συγχωρεσης.
Εκει που θα βαλσαμωθουν οι στιγμες να γινουν αιωνιες.
εκει θα μαστε εκει.
Στην ραχη μιας αυταπατης
αυταποδειχτων γκρεμων.
Μεσα στην κοιλια του κητους,
που περιμενουμε να μας ξερασει.
Στην συντομη συναντηση της ημιδιαμονης,
ισως πολλα εχουν να ειπωθουν,
μα σιγουρα ενα να γινει.
Τουτο το κρεβατι
πρεπει να ξεχωρισουμε,
αν ειναι καμωμενο
για ερωτα
ή για ονειρα.

(###Χορος##τουτη η ζωη
ειναι για ποιηση ανοητε
εκει που ολα επιτρεπονται
κι ολα συνταιριαζονται)

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-08-2022