Κυρά της θάλασσας

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλησπέρα σε όλες και σε όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Της θάλασσας κυρά, τη ρότα, τι μου φράζεις
κι απ' το βελάγιο μ', βολητό άνεμο τρυγάς;
Την κουπαστή του μπάρκου, τι την περιαρπάζεις,
τραχιά, ως πέφτει γύρω, της νύχτας ο σαγάς;

Κυρά της θάλασσας, αντίς να με ξαφνιάζεις,
εμένα, τον καημένο, θα 'πρεπε να βλογάς,
κι ωσάν το μαρτινάκι, γύρσιμο μ' να βιάζεις,
αντίς, σε πέλαγα πλατιά, να με κυνηγάς…

Θαλασσοπούλα μου, που το 'χεις να ξετάζεις,
απιλογές μαρνέρων, να τις ψιλολογάς,
φοβούμαι όψη σου, ρώτημα σαν μου βάζεις,
και για την έγνοια πόχεις, αχ, με ξεμολογάς…

Της θάλασσας κυρά, τι θες για να βιδιάζεις,
σκαρί που 'ν' στη εξιά μου, για να χαϊδολογάς;
Μην θες να πω, πως νιο, για τον που γλύκα στάζεις,
δεν έχει-τον αγγίξει, ο άραχλος αγάς;

Κυρά της θάλασσας, κουβέντες μην εκβιάζεις,
κουριόζες, τι στο ψέμμα, μ' αυτές με οδηγάς.
Αν πω, πως πέθανε, μπορεί ν' αναμαλλιάζεις,
μα, να βρεθείς σ' ανάγκη, να μάθεις να λυγάς…

Θαλασσοπούλα μου, μη βαριαναστενάζεις,
και για θανή καρντάση σου, μη θρηνολογάς.
Μη δύρεσαι, και τ' αρμυρά νερά ταράζεις,
κι ο ρήγας τέλος βρίσκει, το πόχει κι ο ζευγάς…

Κυρά της θάλασσας, μέσα στο νου να βάζεις,
πως ζει και βασιλεύει, κι άθλα τ’ σαν μολογάς,
στα σμαραγδένια μάτια, δάκρυα να δαμάζεις,
τι στους αιώνες είναι, του χάροντα φυγάς…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-09-2022