Με τα χρυσά τα υφάδια του

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα, χρόνια πολλά σ` όλες κι` όλους όσους γιορτάζουν, σας ευχαριστώ πάντα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τον έρωτα που ξέρω εγώ
θαρρώ κάπου έχει κρυφτεί,
όταν τον είχα αρχηγό
φοβόμουν μη χαθεί.

Πέρασαν χίλιοι χρόνοι
τον προσκυνούσα ευλαβικά
κι` έλεγα ας πληγώνει
ας μου ζητάει δανεικά.

Τρελός ήταν οδοστρωτήρας
άφησε τα σημάδια του,
ο έρωτας της μοίρας
με τα χρυσά τα υφάδια του.

Γερνώ και δεν τον ξέρω
πως γίνηκε όλος αγάπη
και τα σημάδια φέρω
στης θύμησης τα πάθη.

Ο έρωτας ο ποταμός
που κάποτε στερεύει
στη καρδιά, ένας καημός
στο γέρμα δεν μαγεύει.

Σαν θα γινεί αγάπη
στάξε ένα δάκρυ ακόμα
για το ένα σου τ` αγκάθι
στου καθενός το στρώμα.

Ο έρωτας της μουσικής
σ` ένα γλυκό ταξίμι
ο ήλιος της Κυριακής
ασημοχρυσαφί μπρισίμι.

Χάθηκε κάπου ξαφνικά
κι` όλο μιλά η αγάπη,
δεν σου γυρεύει δανεικά
ούτε παλάτια κι` άνθη.

Τον προσπέρασες αλήθεια
είχες άραγε αρκετό
σαν μιλάει η συνήθεια
σ` ένα χέρι που ειν ζεστό.

Αχ! έρωτα, μη μιλήσεις
γιατί φωνάζει η αγάπη,
τη πόρτα ερμητικά να κλείσεις
μη δουν το ένα σου δάκρυ.

26-10-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-10-2022