Ευα

Δημιουργός: kostas maris, Κώστας Μιχαήλ Μαρής (Kosmima)

τ’ ανδρός τ’ απαύγασμα, τ’ αγλάισμα απ’ τη φλέβα, η πιο γλυκιά αμαρτία απ’ όλες είναι η Εύα …

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΕΥΑ (Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2022)

Γκρίζο τοπίο το μυαλό,
μοιάζει η γυμνόστηθη ψυχή, της μουσικής,
γυναίκα που ‘ντυσε, με φύλλωμα συκής,
στο λάγνο σώμα της, τα επίμαχα σημεία,
κόντρα στους νόμους, αψηφά την αμαρτία,
καθώς το φίδι ή το σκουλήκι της κραυγής,
την προσεγγίζει, μ’ ένα σάπιο μήλο ακόμα,
διψά για έρωτα, το φλογερό της σώμα,
για να γευτεί καρπό κοιλίας, κόβει φλέβα,
δε ζει, χωρίς αμαρτωλό φιλί, η Εύα …

Πέτρα βουνίσια η καρδιά,
μοιάζει η καλόγρια αντοχή, της μουσικής,
γυναίκα αντάρτισσα, στο δάσος της σιωπής,
τον εραστή της έχει κρύψει, μην τον δούνε,
οι κυνηγοί που μπρος στο ξέφωτο περνούνε,
πυροβολώντας την αγνότητα της γης,
τ’ άστρα να ρίξουν τ’ ουρανού, σκοπό έχουν βάλει,
σήκωσαν θύελλα, σεισμό κι ανεμοζάλη,
για κάθε αμάρτημα τ’ Αδάμ, λεν : «φταίει η Εύα»,
που για την πρόσκαιρη ηδονή, χαράζει φλέβα …

Βρόχινη αρμύρα η ενοχή,
μοιάζει η παράτολμη ιαχή της μουσικής,
γυναίκα πόρνη, μ’ ηθικούς φραγμούς οργής,
τη σάρκα τρέφει μέσα στης Εδέμ τον κήπο,
για ένα μήλο, αρνείται τον αιώνιο κύκλο,
μιας κι ερωτεύεται, το φίδι της πληγής,
‘κείνο που γλίστρησε, στον κόρφο της, λαθραία,
αναζητώντας σάρκα ανθρώπινη κι ωραία,
τρυπώντας με φαρμακερό κεντρί, τη φλέβα,
την αρτηρία, μαγαρίζοντας την Εύα …

Άρρωστη η σκέψης της ματιάς,
μοιάζει η αλλόκοτη ανοχή, της μουσικής,
γυναίκα αρχέγονη, ιέρεια της ευχής,
γεννά την ίδια τη ζωή, μέσα απ’ τη μήτρα,
μ’ αίμα πληρώνοντας αδρά για κάθε ρήτρα,
ευλογημένη σαν ελιά της μάνας γης,
θάλασσας αύρα κι άγρια πυρκαγιά συνάμα,
κόρη, αδερφή, γιαγιά, γυνή, ερωμένη, μάνα,
τ’ ανδρός τ’ απαύγασμα, τ’ αγλάισμα απ’ τη φλέβα,
η πιο γλυκιά αμαρτία απ’ όλες είναι η Εύα …

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-11-2022