Ανάποδα μετρώντας

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλημέρα σε όλες και σε όλους. Μια αλυσίδα τάνκα, για μια περίεργα κρύα ημέρα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Από τα δέκα
μετρώντας, ως το ένα,
κειδά προσμένω,
μια έκρηξη να γένει,
ή κάποια άλλη θράψη.

Ωστόσο, μιας και,
τίποτες δεν τυχαίνει,
γαζέπι, νίλα,
μιαν αλαφράδα νιώθω,
και ξεκεφιά, αντάμα.

Σαν μένω έτσι,
εκεί κατά τις δέκα,
στη σκέψη φέρνω,
το πρωινό που σ' είδα,
πρώτη φορά στο δρόμο.

Χαμόγελό σου,
αχνό, δειλό, στις εννιά,
φτερό ελπίδας,
σε αδειανό κηπάρι,
δίχως λαλιά και χρώμα.

Καρνάδα χείλη,
γύρα οχτώ, θυμούμαι
καθώς χαλέβουν,
δροσούλα να ξεκλέψουν,
απ' το αψύ μου στόμα.

Επτά γεμάτες,
ανάσα σου, στη μνήμη,
ριγώντας, φέρνω,
μια λόχη στο αυτί μου
με φλάτο της να στέλνει.

Ακέριες έξι,
πως μ' αγαπάς ακούω,
και σ' αγκαλιά σου,
πως θέλεις να με κλείσεις,
πουλί παραδεισένιο.

Αλλά, στις πέντε
καβγάδες μας θυμούμαι,
μιλιές αψιές,
κλάματα, κι ένα βάζο
σπασμένο, απ' την Κίνα...

Πήγε τέσσερις,
κι ακόμα όλα ίδια,
μα, ούτε στις τρεις,
αλλαξοσύνη βλέπω,
στη σκέψη μου διχόνοια.

Στις δυο πια μου λες,
δεν θα μπορέσεις έτσι,
ν' αντέξεις άλλο,
και μου ζητάς, στη μία,
να μείνω στο πλευρό σου…

Κι εγώ κομπιάζω,
μ' αυτές τις διγνωμίες,
και σαν συνέπεια,
μιαν αλαφράδα νιώθω,
και ξεκεφιά, αντάμα…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-11-2022