Ποτάμι

Δημιουργός: Ολυμπια

λοιπον αυτο το εγραψε μια ΄φιλη μου. Το βαζω εδω για να δει οτι ειναι πολυ ωραιο και να καταλαβει πως δεν ειμαι η μονη που το πιστευει αυτο.....κοριτσακι μου φιλια!!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Μπορείς να πιστέψεις ότι αφού με φιλήσεις, εγώ φοβάμαι να μιλήσω? Οι λέξεις σαν νερό που ρέει, μπορούν και θα σβήσουν τη γλύκα της σιωπής που αντιλαλεί στα χείλη σου.

Μπορείς να καταλάβεις το βλέμμα?
Άγριο, θυμωμένο, παιχνιδιάρικο?
Πάντα κρύβει καλά κάτι αληθινό πίσω από κάθε ήλιο, κάθε φουρτούνα. Και όταν ναυαγός δίπλα στη τρικυμία μου ζητάς μια γουλιά, το νερό γλιστράει απ’ τα χέρια μου πριν προλάβω να σου το δώσω να γευτείς. Μπορώ όμως να σου το προσφέρω απλόχερα στη σιωπή.

Είναι νύχτες που η εικόνα σου μου τρυπάει το στήθος και το στομάχι, που με πονάει και πολλές φορές ένας πονεμένος λυγμός δε μ’ αφήνει να πάρω οξυγόνο.

Το μυαλό μου δεν είναι έτοιμο να κομματιάσει το μηνύματα που μου έστελνε η κάθε χειρονομία σου.
Όταν ερχόσουνα δίπλα μου για να μου πιάσεις το χέρι, να διασχίσουμε μαζί τη διαδρομή. Το χέρι μου χανότανε μέσα στο δικό σου και αισθανόμουν τόσο εύθραυστη, τόσο ανυπεράσπιστη.
Όταν μ’ αγκάλιαζες για να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλον.
Όταν χαμογελούσες…

Μπορείς να καταλάβεις γιατί δεν θέλω να ανοίξεις πλώρη για καινούργιες παραλίες, καινούργια ηλιοβασιλέματα, καινούργια πηγάδια?

Μπορείς να δεις πέρα από το εφήμερο, το επιπόλαιο?

Μπορείς να πιστέψεις στα ουράνια τόξα?

Κι όμως το νερό στέρεψε.... Τίποτα άλλο δε θα πω.[/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-09-2006