Σβήνουμε, γράφουμε. Σιωπή

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, σκέψεις κι` άλλες σκέψεις, να μου είστε καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα παλιά τα τρένα φύγαν
κι` είμαι μόνη στο σταθμό
ποιος να ξέρει που να πήγαν
κι` εγώ έμεινα εδώ.

Μες στ` αγιάζι περιμένω
όλο κάποιο να φανεί
ένα κουρασμένο τρένο
να μην έχει επιστροφή.

Να φύγω θέλω να χαθώ
κι` άνθρωπο να μην βλέπω
τη μοναξιά, αυτή ποθώ
από τα ανθρώπινα ν` απέχω.

Λύνω σχοινιά, δένω σχοινιά
κι` έχω μια λύπη θεέ μου
γιατί σε τούτο το ντουνιά
δεν σ` είδα πάνσοφε μου.

Άναψα δυο λευκά κεριά
ψηλά στο μοναστήρι
μήπως και σβήσει η απονιά
δούμε των λουλουδιών τη γύρη.

Τα παλιά τα τρένα πάνε
κι` έχουνε περάσει χρόνια
όλοι τους καημούς μετράνε
γίναν τα μαλλιά μας χιόνια.

Σβήνουμε, γράφουμε. Σιωπή.
λευκό χαρτί το βιός μας
το δάκρυ τρέχει απ` τη πληγή
στ` άδειο το ριζικό μας.

Τα παλιά τα τρένα φύγαν,
φύγαν, την αυγή τα πουλιά
και τα όνειρα μας μείναν
γκρίζα όνειρα, μιλιά

Μιλιά, μονάχης μιας ψυχής
που ψάχνει στο μολύβι
να βρει ζωή απαντοχής
για ότι πονά και θλίβει

4-3-2024
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-03-2024