Αναστασία

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά / που κρατούνε στο χέρι τους σαν τον μύλο το χάρτινο / τις ελπίδες μας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τι όμορφη που είσαι!
είσαι πολύ όμορφη…
πολύ όμορφη…
όμορφη…
ψιθύριζες νυσταγμένα
κι αποκοιμήθηκες

Το χεράκι σου απαλό
χάιδευε την ανάσα μου
βαθιά χωμένο στα μαλλιά μου
Με το άλλο
τύλιγες τα όνειρά σου
και τις μικρές ανάγκες σου
σφιχτά στη μάλλινη κουβέρτα

Αναπνοή ήρεμου κορεσμού και
ένα βλεφάρισμα ανεπαίσθητο
στάλαζε το χαμόγελο που
απ’ τις άκρες των χειλιών
έλιωνε στην καρδιά μου

Έμεινα να σε κοιτάζω ακίνητη

Ποιος θεός φαντάστηκε τόση αρμονία;
Πόση διαφάνεια και πόσες σκέψεις γάργαρες
έρεαν στις αρτηρίες της ψυχής σου
Σκέψεις που δεν προφέρονται με λέξεις

Θα ‘μουν ώρα έτσι, σκυμμένη κι άηχη
Στάση βαθιάς περισυλλογής
ή αναπόλησης;
Ταξίδευα στις πρώτες μέρες της άνοιξης
του ερχομού σου
Σάρκα ελάχιστη βλέμμα απελπισίας
κι ένα κλάμα κοφτό στη γενέτειρα είσοδο

Κι όλοι εμείς έναν γύρο. Ασφυξία αγάπης
Κάπως σ’ ένοιωσα
Οι κυτταρικές μου μνήμες σε συμπόνεσαν
κι άφησα χώρο ανάμεσά μας
ν’ αναπνέεις καλύτερα
πιο δροσερά ν’ αγγίζεις
κάθε σου ανάγκη

Κι ορκίστηκα
στην αγάπη ετούτη
που πάλεψα και πλήρωσα
για να την κάνω λεύτερη
ποτέ να μη σου βάλω
στα πόδια αλυσίδες
Τα πρέπει μου τα θέλω μου
και όλα τα πολύξερα του αποστάτη νου μου
για μένα να κρατήσω

Μόνο ένα χέρι θα ‘χω πάντα εκεί
απλωμένο
να το κρατάς σαν θέλεις
να ψηλαφίσεις την ασφάλεια
Βοηθό μα όχι οδηγό σου

Πέτα ψηλά μικρό μου περιστέρι
Χαρταετός εγώ θα υψώνομαι
να παίζουμε στου ήλιου τα λιβάδια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-10-2006