Το Μαντήλι της Νεράιδας, 3

Δημιουργός: Νίνο Αυγέρης, Αντώνης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΓΙΑΝΝΕΝΑ 2000

Ήμουν 10 χρονών ακριβώς. Εκείνο το βράδυ στις 14 Αυγούστου, ξύπνησα και βγήκα στην αυλή του σπιτιού μου. Είχε ένα φεγγάρι κατακόκκινο σαν αίμα. Άκουσα ψιθύρους, πάνω, προς την στέρνα, Άμα είσαι μικρός δεν έχεις την αίσθηση του φόβου. Ξεκίνησα να πάω εκεί. Είδα την γιαγιά μου να μιλάει με μια γυναίκα, ίδιο Άγγελο, που έκλαιγε και την παρακαλούσε να της δώσει κάτι. Η γιαγιά μου όμως ήταν σκληρή και της έλεγε:
- Γ: Φτιάξε την μοίρα των παιδιών μου, να μην βασανίζονται σαν εμένα. Φτιάξε την μοίρα των παιδιών μου για να πάρεις το μαντήλι σου.
- Α: Δεν ξέρω να κάνω τίποτα, έλεγε εκείνη κι από τα μάτια της να πέφτουν διαμάντια........
Πονηρή…δεν θα ξαναδείς τα παιδιά σου, της είπε η γιαγιά μου κι εγώ λυπήθηκα εκείνη την αέρινη οπτασία με την απόκοσμη ομορφιά. Φτιάξε τα παιδιά μου να πας κι Εσύ στα δικά σου, συνέχισε να λέει η γιαγιά μου.

Δεν ξέρω πως βρέθηκα στο κρεβάτι μου ξανά ......Για μία ολόκληρη εβδομάδα ήμουν άρρωστος με πυρετό, αλλά ήμουν σίγουρος ότι αυτές οι δυο γυναίκες με είχαν δει. Παραμιλούσα, μου είπε η μανά μου, από τον πυρετό. Η γιαγιά μου δεν μιλούσε, αλλά, μα την αλήθεια, εσάς σας λέω αλήθεια, το είδα το ξωτικό…

Από τότε πέρασαν έτη πολλά, κι εγώ μεγάλωνα και έβγαλα μουστάκι και να’ μαι τώρα στα 40 μου χρόνια, στην παλιά σοφίτα της θείας μου στην Καλλιθέα, να γράφω και να πετάω άδεια λευκά χαρτιά δεξιά κι αριστερά, που το μόνο που έχουν απάνω τους είναι δάκρυα και σκέψεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-10-2006