Τις νύχτες, που θυμάμαι

Δημιουργός: Turandot, cosa umana non sono...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πίνω τις αναμνήσεις μας παρέα με τις φωτογραφίες
του έρωτα μας...
Κάθε κύτταρο μου ψιθυρίζει
τ' όνομα σου "...Εμμανουήλ..." "...Εμμανουήλ..."
Ακόμα και η απουσία σου
με μαθαίνει τη σιγή.
Κάνω έρωτα με
τη σκιά των ονείρων μας.
Βυθίζομαι στα σεντόνια της φωνής μας.
Και η ανάσα σου;
Δε τη θυμάμαι πια...
Μου άφησε μια οπή
στο αριστερό ημιθωράκιο
και τρέχει δάκρυα...
Γέμισε τον ανθόκηπο σου με λουλούδια...
Αγχέμαχος στέκεσαι
φύλακας της πύλης των ονείρων μου.
Σαν την κλίμακα του ντο
σε ξεκούρδιστο πιάνο...
Οι νύχτες μου, μοιρολογήστρες του κενού
με κοιτούν και δακρύζουν.
Κάθε νότα της υφής σου, με ακουμπά....
Ακόμα και αυτό το λα, που κούρδιζες
όταν έφυγα...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-11-2006