Διψασμένα δάση

Δημιουργός: Νίκος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μέσα μου βουϊζουν
διψασμένα δάση
που στέγνωσαν στην αναμονή
ξοδεύτηκαν στην στέρηση
κι αναδύουν μια φλογισμένη σκόνη.
Μια αποπνικτική αίσθηση εξάντλησης
ζητώντας το έλεος της λύτρωσης
μα, σύννεφο κανένα
στον καυτό ουρανό,
κι ο ήλιος δεν έχει οίκτο
σαν εκδικητικός εχθρός.
Ο αέρας ανάμνηση
ξεχασμένη από καιρό,
ξερά τα φύλλα,
μαύρα τα κλαδιά,
καμίνι...
Η όποια σταγόνα δροσιάς
εξατμίζεται στη θέρμη.
Λαχταρώ μια καταιγίδα,
λαχταρώ την αντάρα
την γκρίζα τ' ουρανού,
τον κρότο τον απόκοσμο
των αστραπών,
τον σαλπιγκτή αγέρα της βροχής
και του νερού τ' άπειρα βέλη.
Μα...
ο χειμώνας είν' ακόμα μακριά
οι καύσωνες για καιρό ακόμη
θα νέμωνται την ψυχή μου.
Το πολύ
μια περαστική μπόρα
να με ξεγελάσει...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-08-2003