Το Κιόσκι Δημιουργός: Avalon, william Smith ....Στη σκιά του κόσμου.... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Περπατώ χρόνια, από την προηγούμενη διαδρομή μου
μέχρι να φτάσω εδώ να ξαποστάσω…
Πέρασα μικρές και μεγάλες πόλεις
Γνώρισα πολλές ψυχές, αδέσποτων φυγών
Ψηλάφησα τις πληγές από τις ριπές που τρύπησαν το σώμα μου
Για μεγαλύτερη ευκρίνεια σκέψης, έγινα δορυφόρος αρχών…
Και ήπια από την ανασφάλεια της νύχτας, σκοτάδια
Μέχρι να συναντήσω το φως…
Νιώθω ότι παλεύουμε με τα ίδια ορατά William
Με τα ίδια καθημερινά που μοιάζουν αδιόρατα
Με τις ίδιες βουλημικές σκέψεις
Που μας αφήνουν πάντα νηστικούς
Με αυτές τις επιθυμίες που δεν τελειώνουν ποτέ
Ναι, εκεί δεν καταφέραμε ποτέ να φτάσουμε
Και να ισορροπήσουμε σαν καθημερινό ζευγάρι
Καμιά φορά, νιώθω ότι είμαστε άνθρωποι
Απλά είμαστε καλά κρυμμένοι, πίσω από τις χρωματιστές μπογιές
Του προσώπου μας, για να ξεγελάμε την κούραση μας από τον δρόμο των ψυχών
Μιλάμε με σκέψεις και όχι με λόγια
Αλλά και πάλι λέμε τόσα πολλά, που τελικά ακυρώνουμε τη έμφυτή μας τηλεπάθεια
Εξάγουμε υλικό ονείρων στο παρα λίγο του κόσμου
Μα πάλι η εικόνα περπατάει ανάποδα και η αρχή είναι πάντα η ίδια
Τα ίχνη από τα προηγούμενα βήματα μας..
Ζούμε μέσα στις περιφράξεις που έχει ορίσει ο κόσμος μας
Πολύ πριν εμείς γεννηθούμε
Έστω και σαν αερικά , ενός αλλόκοτου παραμυθιού που ακόμη γράφεται…
Τη δική μας περίφραξη στον τόπο της Avalon ,
που από εκεί πήρα κι εγώ το όνομά μου
Με βάφτισε ένα αστέρι και μια αλύτρωτη ψυχή
Εδώ που δεν έχει χρόνο η χαρά να μετρήσει και η λύπη δεν έχει πόνο να γυρίσει.....
Όλα εδώ πάνω καθορίζουν απλά την ένταση, της παράλληλης τροχιάς
που μας ταξιδεύει στο άγνωστο…
Ο χρόνος δεν έχει φωτιές , στάζει υγρασία και τα μάτια είναι νεκρά από στιγμές…
Ανοίγουν και κλείνουν μελαγχολικά μέσα στις αλλοτριώσεις μιας ανέσπερης ζωής
Εκεί ανάμεσα στο φθαρτό και το άφθαρτο, το παραμύθι συναντά τη ζωή
και ξεδιψάνε μαζί στο κιόσκι του ύστερου, καθώς διαχειρίζονται τις ρήξεις τους...
Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-12-2006 | |