Αριστείδης, ο αναμάρτητος

Δημιουργός: ftx, Ευτύχης Χαιρετάκης

Δεν ξέρω τι μ'έπιασε και το έγραψα αυτό... θα μπορούσε να είναι μια πραγματική ιστορία, αλλά δεν έχω ζήσει ποτέ κάτι παρόμοιο, οπότε γιατί με δυσκολία κρατιέμαι να μη δακρύσω;

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Με τις σφεντόνες δυο αδέρφια, δυο παιδιά
...
σημάδι βάζανε φωλιές το μεσημέρι,
ο Δημητράκης, με παρέα τον Αριστείδη,
μα από πού θα'ρθει το κακό, κανείς δεν ξέρει,
κι εκείνο έρχεται συχνά μες στο παιχνίδι
...
Με τις σφεντόνες κυνηγούσαν δυο παιδιά,
κι ήθελαν μόνο να τρομάξουν τα πουλιά


Μέσα στα δέντρα είχαν χαθεί και χωριστεί
...
κι ο Αρης είδε έναν θάμνο να σαλεύει,
φοβήθηκε, και φώναξε τον Δημητράκη,
δεν παίρνει απάντηση, και τότε σημαδεύει
με τη σφεντόνα κι ένα τόσο πετραδάκι
...
δεν το μπορούσε το κακό να φανταστεί,
μέσα στα δέντρα είχαν χαθεί και χωριστεί


Είναι από τότε του χωριού μας ο τρελός
...
εξήντα χρόνια δεν ξανάπε ούτε λέξη,
κι ούτε ανθρώπους ούτε ζωντανά πειράζει,
κοντεύει -λένε οι γέροι- τα εβδομηνταέξι,
και Αριστείδη πια κανείς δεν τον φωνάζει
...
αφού κι εκείνος δε γυρνά, έτσι κι αλλιώς,
είναι από τότε του χωριού μας ο τρελός


Τριγυρισμένος από ανθρώπους, μα ερημιά
...
όπως το δέντρο μοναχό μες στ' άλλα δέντρα,
και αναμάρτητο τον λένε μεταξύ τους,
-τι ειρωνία, επειδή πέταξε μια πέτρα-
και αναλόγως πώς τραβάει η όρεξή τους
...
τού δίνουν φρέσκα ή και μπαγιάτικα ψωμιά,
τριγυρισμένος από ανθρώπους, μα ερημιά


Και μόνο τότε ένα χαμόγελο πικρό
...
τα χείλη του για λίγο ζωντανεύει,
κι ακούς σφυρίγματα απ' το σφραγισμένο στόμα,
έχει τον τρόπο τα πουλιά να τα μαζεύει,
για να τσιμπήσουν ψίχουλα ψωμί απ' το χώμα
...
και μόνο τότε ένα χαμόγελο πικρό,
τον αδερφό του -σα να βλέπει- τον μικρό

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-08-2004