Η κόκκινη κάμπια

Δημιουργός: ΓιΟΥΛΗ_Τ, γιουλη τσαμαλ

Όποιος κι αν είναι ο παράδεισος μας χρειαζόμαστε τα φτερά μας για να τον βρούμε..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]






Υπάρχει κόκκινη κάμπια; Δεν ξέρω..
Μα έτσι αισθάνομαι.. Σαν κάμπια που ένιωσε τη θέρμη του φωτός, κατακόκκινη
από έρωτα και δεν θα προλάβει να βγει ποτέ απ΄ το κουκούλι της..
Θα πεθάνει μέσα εκεί χωρίς να καταφέρει να ξεδιπλώσει τα πορφυρά φτερά της
μπρος στον ήλιο..


Υπάρχει ο πήτερ παν; Δεν ξέρω..
Μα έτσι αισθάνομαι.. Σαν αυτό το για πάντα χαμογελαστό παιδί που το κλέψανε
από το παραμύθι και το στείλανε σε ανήλιαγο σκοτεινό τοπίο, αναζητώντας για
πάντα καταπράσινα λιβάδια με παπαρούνες και πολύχρωμες πεταλούδες ..


Υπάρχει ο παράδεισος; Δεν ξέρω..
Μα έτσι αισθάνομαι.. Σαν προνομιούχος θνητός που τον αφήσανε να ρίξει μια ματιά
στα κλεφτά και τον καταδικάσανε να περιφέρεται σε ένα αχανές γκρίζο επίπεδο χωρίς
διέξοδο αναζητώντας για πάντα το φωτεινό σημάδι..


Κάποτε με ρωτήσανε.. Τι είναι ποιο σκληρό, να βρίσκεσαι στον παράδεισο και
να σου τον στερούν ή να μην σε αφήνουν να μπεις σε αυτόν..
Δεν ξέρω.. Μα θαρρώ το πρώτο..
Μόνο αν αντικρίσεις αυτή την απίστευτη ομορφιά μπορείς να συνειδητοποιήσεις
τι πραγματικά έχανες τόσο καιρό..


Κάποτε φανταζόμουν τον έρωτα και τον αναζητούσα..
Τώρα νιώθω τον έρωτα και τον αναζητώ.. Τώρα βρήκα τον έρωτα και τον αναζητώ..
Κι αν δεν είναι αυτό το ποιο σκληρό τότε ποιο είναι..
Κι αν δεν είναι αυτός ο παράδεισος, τότε ποιος είναι..


Ένα παραμύθι είναι ο έρωτας, που για να τον ζήσεις πρέπει να αναγνωρίσεις
τα μάτια του πήτερ παν..
Ένα παραμύθι είναι ο έρωτας που για να τον φτάσεις πρέπει να βαφτούν
κατακόκκινα τα φτερά σου..
Ένα παραμύθι είναι ο έρωτας που για να τον αγγίξεις πρέπει να βρεις
την πόρτα ανοιχτή, μέσα του να σε καλεί..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-01-2007