Προς αποφυγήν αντικρίσματος

Δημιουργός: oulaloum, Αντώνης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια πιθαμή τα μάτια σου
φοβάμαι τη λάμψη τους
σωρεία κοινωνικής προκατάληψης και συντριμιών
Ταραχή καθώς αναλογίζομαι το φως
καταφυγή στις εξορίσεις- γραφειοκρατικά εμπόδια
αναμονή για αλλοίωση της μορφής σου

Ο στερεωμένος κεραυνός στην λαβωμένη ύλη
από την ομορφιά σου
τρέχει ξοπίσω απ' το αγνάντιο της άνοιξης
να δώσει ραπόρτο στη μεστωμένη λύπη και στον προθάλαμο του νεκροτομείου

Το φως ξεχύνεται σε άγριο χορό ανάρμοστο στους ανθρώπους
κοντινό στους ερωτευμένους
Οι μήτρες του όλες χαίρονται να θρέψουν το σπόρο της ανάλαφρης πνοής
και τα ιριδίζοντα ηλιοβασιλέματα του Αλωνάρη

Σε λούζουν απαρχής χείμμαροι σωματιδίων και ονειροβατικές σκέψεις
Πέφτει όμως πάντα η αυλαία της αστροφεγγιάς
και επιστρατεύεται η αποχαύνωση του καναπέ και της σκηνοθετημένης μέρας

Μήτε βήμα, μήτε ψυχή
στις αποσκευές
Μόνο εσύ απόμερα πέπλο νοτισμένο απ' την σιωπηρή έγνοια
Ως φαίνεται θα 'χαν δίκιο
οι κατασκευαστές
Εκείνος ο οργανικός τροχονόμος του κόκκινου είναι πέρα ως πέρα νομοταγής

Η γραφή τούτη
κάνει για αποθήκη να βολέψω μέσα λίγη ψυχή,
τα στενέματα στο χαρτί με κρατούν άγρυπνο

"η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε"
έγραφε ο αποκαρδιωμένος ποιητής,
φθονούμε και την ποίηση που σε έφερε
στάλα-στάλα σαν καλοκαιριάτικη βροχή
αβέβαιη λύτρωση της διψασμένης γης

Όπως λέει ο δυνάμει ποιητής
αν το στόμα είναι η πόρτα της ψυχής
τότε ποτέ μου δεν λογάριασα να φτιάξω ένα κλειδί

Θυμώνει ο έρωτας αν τον κάνεις έκθεμα, αν σπαταλάς την τόλμη όλη για να του βρεις την πιο
πλουμιστή γυάλα να τον χωρέσεις μαζί με τους φόβους σου

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-01-2007