Μια πένα σε λευκό πανί…

Δημιουργός: annaΤi, Αννα... (όχι του mw...)

Στον Mont-Blanc_Άσο..... στην Parker-ίτσα_Δήμητρα.... ....και σε μια ψυχή, που σα να λείπει πολλές μέρες κι άρχισε να μου λείπει... :-)))) Καλό μεσημέρι....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Απάνω στο λευκό πανί
και μνήμη κι ασυνείδητο φυσά,
με φλέβα μοιάζει που χτυπά
και όλο πάνω στο λευκό χαράσσει.
Ιδεογράμματα με δίχως λεξικά,
μιαν ανερμάτιστη τριχιά
σκιρτά, μηνάει κι όλο γράφει…

Πάλι στο χέρι σου κρατάς,
εκείνη την παλιά την πένα•
που ‘χει λεκέδες πάνω της, σωρό
από του χρόνου το φευγιό,
του μελανιού το τύπωμα σαν ένα:
λεκές-δραπέτης-γέννα…

Η άκρη της μεταλλική
κι εκεί που είναι αιχμηρή
ρυάκι έχει, να κυλούν οι λέξεις•
αφήνει γράμματα σαν προσευχή,
σαν αίμα πάνω στο χαρτί,
φιλί θυμίζουν κι άλλοτε, τη στάχτη•
στα δάχτυλα κρατάς,
το μαγικό αδράχτι…

Μα έρχεται ύπουλα η στιγμή
που όρθια, η πένα θα σταθεί
καταμεσής σ’ εκείνη τη σελίδα•
και με την άκρη της, την αιχμηρή,
αφηρημένη, λίγο σκεπτική…
απάνωθέ της, φτιάχνει μιαν ακίδα

Σαν προσπαθεί να θυμηθεί
τάχα, γιατί έχει σταθεί εκεί
απλώνεται από κάτω το μελάνι•
και μοιάζει χρόνου μιαν κραυγή
σε μια στιγμή σου ασαφή
το λάθος που λιμνάζει…

Δίχως τιμόνι και τροχό
δεν βρίσκεις γράμμα ή ηχώ
την πένα σου για να κινήσεις.
Π’ αφήνει, το κορμί της καρφωτό
σ’ ένα «πού τάχα προχωρώ;»
κι αφηρημένη, το χαρτί έχει τρυπήσει

Έτσι στιγμές μας είναι η στιγμή
μπορεί να πνίξει να πνιγεί,
μ’ αλλοίμονο αν θα λιμνάσει…
ποτέ, δεν θα χορτάσει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-01-2007