Στο ακρογιάλι της ουτοπίας (ε)

Δημιουργός: Τσακίρη Χαρά

Το ποιήμα είναι εμπνευσμένο απο το ομοτιτλο βιβλίο της Αλκυόνη Παπαδάκη... ( μια επαναληψη απο ενα ποιημα που αγαπαω πολύ! )

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εγώ είμαι η Χαρά! ζωή – ετών 30 –
δε σου ‘χω ξανασυστηθεί
Σ’ ενέχυρο, στην Κηφισιά σ’ είχα πουλήσει
και ζούσα με τα δανεικά

Σου ‘στελνα γράμματα ψυχής – πώς να τα λάβεις; -
όλα με «Διεύθυνση Ελλιπής»
Την πόρτα μου άφησα ανοιχτά μα εσύ στεκόσουν
στο κεφαλόσκαλο μπροστά

Έχω πετάξει αποσκευές – τα περιττά μου –
απολιθώματα του χθες
Με μια ελεύθερη ψυχή ζούσα από πάντα
τρέμοντας μην παγιδευτεί

Και άθελά μου εν αγνοία; την παγίδα μου
ονομάτισα θυσία
Ερήμην μου με λύγισαν – με δυο καπέλα –
οι ενοχές με προίκισαν

Οι γύρω μου, οι συγγενείς – τόσο άγνωστοι! –
δε μ’ ένιωσε ποτέ κανείς
Κι ένα απόγευμα θαρρώ – Μάρτης πως ήταν –
έπαψα να σε καρτερώ

Το καπελάκι μου στραβά, φορώ και τρέχω
σε ουτοπίας ακρογιαλιά
Και σου συστήνομαι ευθύς, κι αν σου χρωστούσα
τώρα ξοφλάω μετρητοίς.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-02-2007