Μη φοβάστε το σπάσιμο

Δημιουργός: ΓιΟΥΛΗ_Τ, γιουλη τσαμαλ

Ο ήχος του προμηνύει την αρχή ενός νέου κύκλου. Την αρχή της νέας ψυχής. Την δημιουργία ενός ελεύθερου πετάγματος απαλλαγμένο από παλιές ζωές. Καλή σας μέρα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]



Σήμερα έφαγα μερικούς απ΄ τους μαύρους καρπούς που είχα μαζέψει.
Τώρα έχει ωριμάσει η σάρκα τους.
Τραγανή και ζουμερή. Χαραγμένη. Και ευχάριστα πικρή.
Ήταν ένα ηλιόλουστο μα ψυχρό απομεσήμερο.
Απέναντι μου μια μισόγυμνη ταράτσα που σκεπάζεται έναν γκρίζο περιστερώνα.
Αδειανό εκείνη τη στιγμή.
Τα πλάσματα που τον κατοικούν κόβουν βόλτες από πάνω του σαν πιστά σκυλιά.
Φύλακες τυφλοί που βγήκαν να ξεγελάσουν τα παραπονεμένα τους φτερά.
Θλιβερό πολύ ε; Κάποιο ξεστρατίζει που και που μα πάντα καταλήγει πίσω.
Στο στενάχωρο του κελί. Γιατί;
Δεν ξεμακραίνουν απ΄ εκεί.
Παρά μόνο διαγράφουν καλοσχεδιασμένους μίζερους κύκλους.
Ακολουθώντας το περίγραμμα, απόμακρα απ΄ τον πυρήνα τους.
Μικρές ανάσες μέσα σε άδειους κύκλους.
Ανάσες στείρες που δεν θα κυοφορήσουν ποτέ.
Που δεν θα τις πάρει ο άνεμος μαζί του ποτέ.
Μα κάθομαι και θαυμάζω λυπημένα το φραγμένο τους πέταγμα.
Τα λευκά τους φτερά είναι εκτυφλωτικά πραγματικά..
Πάνω τους καθρεφτίζεται όλη η φωτεινότητα του ήλιου.
Φαντάζει σαν την ελευθερία που φυλακίζεται στα αόμματα ανυποψίαστα,
κλειδωμένα τους φτερά.
Το πιο θλιβερό πραγματικά..
Θυμήθηκα τα λόγια του αγαπημένου μου δασκάλου.
Αυτόν που μου έδειξε πώς να δίνω φως στο μαύρο.
Να μη παγιδεύω την ανεκτίμητη του ομορφιά.
Να μισοκλείνω τα μάτια και να αποκαλύπτονται τα αποκοιμισμένα απόκρυφα σημεία..
Αυτά που όταν προβάλλονται δίνουν τρισδιάστατη μαγεία στη βαριά συνήθεια.
Να τα στιγματίζω με το λευκό, λύνοντας τα περιοριστικά δεσμά στο σκοταδισμό..
“Ακόμη και το περιστέρι γυρνάει στο αφεντικό του.
Εσύ και εγώ όμως γεννηθήκαμε για να πετάμε ελεύθεροι.”
Ναι ελεύθεροι μέσα σε φωτισμένες σκιές.
Που θα μας ακολουθούν πάντα.
Θα σκιάζουν τα μάτια μας πάντα.
Μα θα δίνουν ώθηση στα ταλαιπωρημένα μας φτερά πάντα.
Αν μπορούσα να αποτυπώσω την υγρή θλίψη των ματιών σου..
Είναι όμως άπιαστη.
Όπως το μοναχικό σου πέταγμα.
Ένας ακούραστος γλάρος που δεν προσγειώνεται ποτέ.
Και εγώ παραμένω ακόμη ένας μαθητής σου που πετάει δειλά..
Ζηλεύεις το χρυσό πινέλο λες, που κρατάει ο θεός
και εύχεσαι τα δάχτυλα σου μια μέρα να αξιωθούν να το αγγίξουν..
Μα όταν σου είπα ότι το έχεις ήδη στη διάθεση σου, με κορόιδεψες, γέλασες..
Ναι είσαι, μα δεν το γνωρίζεις.
Ένας θεός ταπεινός που ζει κρυμμένος πάνω στη γη..




Όλοι έχουμε θεό μέσα μας.
Αρκεί να μισοκλείσουμε τα μάτια για να φωτιστεί.
Αρκεί να του παραχωρήσουμε τα φτερά που έχει στερηθεί..
Τι κι αν τα διατηρούμε στη φορμόλη ..
Ένα σπάσιμο αρκεί..
Ένα κρακ στα κλειδωμένα απόκρυφα.
Μη φοβάστε το σπάσιμο.
Ένα αυγό είναι που ξεπετιέται από μέσα του μια νέα ζωή.
Μην αποβάλλεται το νήμα της.
Η δική σας είναι.

[/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-02-2007