Άγγιγμα

Δημιουργός: sorrowman

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Άγγιγμα…
Άγγιγμα μεταξένιο… Πλεγμένο από μάγισσες απέθαντες, από ζωή και δάκρυα, εικόνες, προσδοκίες, εποχές, αναζητήσεις… Απαλό, ανεπαίσθητο, μελτέμι που δροσίζει τα νυχτερινά μονοπάτια μέσα σε αγνά, ήρεμα κύματα…
Άγγιγμα ήρεμο… Μα με μια τεράστια ενέργεια, κοχύλια σε φουρτουνιασμένη θάλασσα που αψηφούν τη βαρύτητα και πετούν από κύμα σε κύμα, σκοντάφτουν σε βράχια, ραγίζουν μα πάλι πετούν…
Άγγιγμα ηλεκτρικό… Σαν τον ύπουλο κεραυνό που σημάδεψε και πέτυχε το ανυποψίαστο σκιάχτρο και το γέμισε φλόγες… Καταμεσής του χειμώνα το πυρπόλησε και το ζέστανε όσο δεν ζεσταίνεται ανθρώπινη καρδιά… Τι κι αν τα σύννεφα απ’ τη ζήλια τους αρχίσανε να κλαίνε… Κι ελευθέρωσαν καταιγίδες που δεν σβήσανε ποτέ τις μεθυσμένες φλόγες…
Άγγιγμα μελαγχολικό… Αργό, σταθερό… Ένα τεράστιο βαλσαμωμένο ηλιοβασίλεμα, κόκκινος νυσταγμένος ήλιος που δεν δύει ποτέ για να μην βιαστείς, να μην πιεστείς να νιώσεις τώρα την ομορφιά… Θέλει τα μάτια σου ανοιχτά, μόνο αυτό, ακόμα κι αν η θέα περνά μέσα απ’ τον απέραντο ζωντανό τοίχο, τον ζωγραφισμένο με κόκκινα κρίνα…
Άγγιγμα τίμιο… Η γνώση του ήταν ασυνείδητη, αποκτημένη στον σταυρό της δημιουργίας, η αναμονή έγινε προσδοκία, λαχτάρα…
Άγγιγμα αληθινό… Χάδι που καίει την ραχοκοκαλιά, τινάζει τις αισθήσεις, μουδιάζει τη σκέψη, σφυροκοπάει την καρδιά και γαληνεύει την ψυχή…

Άγγιγμα…
Δεν είναι το δικό σου άγγιγμα, αγαπημένη…
Είναι το άγγιγμα του Θανάτου…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-03-2007