O παλλόμενος φάρος ξαγρυπνά

Δημιουργός: Αστρόκηπος

Αφιερωμένο σε όλους

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[color=black]ΤΡΙΤΗ
Ώρα : Σ’ αγαπώ ακριβώς.


[align=center][color=grey]Άλλη μια νύχτα που παλεύω
με 6.000.000 [color=black]πλάσματα [color=grey]του δευτερολέπτου.
Τα κυνηγάω με μια χρονοσκοτώστρα,
που ξέχασαν σε μια καλαμιά στο κάμπο
βιαστικοί καλικάτζαροι που έτρεχαν να φύγουν για κάτω.
Όσα προφταίνω τα ξαπλώνω ανάσκελα στο μωσαϊκό..
Κάποια στάζουν αίμα γκρι
σαν αυτό που μαζεύεται στις λακκούβες των δρόμων
μετά το κλάμα οδοιπόρων,
που βαδίζουν ενώ βρέχει ..

Όταν νιώθω μόνος
ο φάρος εδώ πιο κάτω το νιώθει.
Ξέρει από μοναξιά..
και κάνει ζαβολιές.
Στρέφει τη λάμπα του
μέσα στο σπίτι μου
και γίνομαι ένα τυφλωμένο γατί στη μέση της ασφάλτου,
απ’ τους προβολείς κάποιου διερχόμενου οδηγού.

Πριν προφτάσει να την αναβοσβήσει και πάλι,
βρίσκομαι έξω.
Κατεβαίνω κουβαλώντας ποτάμια ξερά κι άγρια σύννεφα.
Κάποτε μ’ αφήνει και αράζω στη περίμετρο,
κι άλλοτε να κολλάω πάνω του,
με τα χέρια ανοιχτά..
[color=black]Έχετε αγκαλιάσει ποτέ φάρο;[color=grey]
Μοιάζει με βραδινό κολύμπι σε καταρράχτη..

με παρέλαση από αναμμένα τζάκια..

με κραυγή άστρου τη στιγμή που ξεκολλάει απ’ το στερέωμα..

με βόλτα λυσσασμένου λύκου στους πάγκους της λαϊκής 12 το μεσημέρι.

Μοιάζει με τράνταγμα από αετόφτερα..
με τρένο που διασχίζει λίμνη..
με σπινθήρες τροχού μαχαιριών
μες στο απόλυτο σκοτάδι επαρχιακής αποθήκης..

Πιάνει βροχή..
Στο βάθος ηλεκτροφόρες γλώσσες σκίζουν τα νερά μέσα σε κρότο.
Έμεινα.. έτσι.. εκεί.. αμίλητος..
ανάμεσα σε ράβδους διακεκομμένου φωτός,
ακρωτηριασμένα κύματα
και τόσα νερά..
ικανά να σβήσουν τον ήλιο..
Η βροχή κουράστηκε μετά από δυο 24ωρα.
Γονάτισε κι έγειρε εκεί
μπρος τα πόδια μου
κοιτώντας με στα μάτια…
Ύστερα γύρισα κι έφυγα.[/color][/align]


[color=black]ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
Ώρα: Σε ψάχνω και τέταρτο.

[align=center][color=grey]Είναι μέρες τώρα που λιώνω στο πυρετό
και στα κλαδιά της ψυχής μου δεν έρχονται πουλιά.
Κι αντί για σιωπή,
ζωγραφίζω άδειους δρόμους.
Κι αντί για κραυγή
αφήνω μια στάλα ρετσίνι..

Μια ανάσα ήταν αρκετή για να σαλέψουν τα νερά
κι η νύχτα
και το αδύναμο φως των άστρων.
Μια ανάσα από τη βαθιά ομίχλη που σε κρύβει.
Μα τα κούριερ της λύτρωσης δήλωσαν παραίτηση
εδώ και κάτι χρόνια..
Μόνο το φως του φάρου μπορεί και γέρνει πάνω μου..
Μόνο το φως του φάρου μπορεί να φτύνει άδειες στιγμές,
ανακατεμένες με χνούδι επιδερμίδας
κι ερυθρά αιμοσφαίρια..
Σήκωσα το βλέμμα έξω απ’ το παράθυρο.
Για μια στιγμή ένιωσα αυτό το ασπροστρόγγυλο πράγμα στον ουρανό
να βγαίνει απόψε χωρίς άξιους θεατές..

Αυτό που καταπίνω δεν είναι καπνός
Μοιάζει με χώμα κι σιωπή αμέτρητη.
Τώρα πρέπει να κλείσω τα μάτια
κι η ψυχή μου να πάψει να ουρλιάζει..
Θέλω να δω κανά ζόρικο όνειρο.
Ότι κληρονόμησα, οικόπεδο στο φεγγάρι..
ή ότι τα 5 δευτερόλεπτα
που μες τη νύχτα η ανθρωπότητα
κοιμάται ταυτόχρονα παντού,
ο φάρος το σκάει και κολυμπάει στα νερά
και το φως του ανατριχιάζει μια την άβυσσο
και μια
στέλνει ευχές με σήματα μορς στ’ άστρα..
κι εγώ λέει να κάθομαι πάνω στο σκοτάδι
σα γέρικη αράχνη
μέχρι να νιώσω τη λάμπα του
να φέγγει μέσα μου..
σαν αλησμόνητος έρωτας..[/color][/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-03-2007