Σκοτεινός Ήλιος

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Σκοτεινός Ήλιος</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Σκοτεινός Ήλιος</b><p>Δημιουργός: Νεφελοβάτης<p><i> Υπάρχουν φορές που και το φως μπορεί να σκοτεινιάσει..</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Έπαψε η βροχή, μια κι ο ουρανός αφού τα βρήκε με τη συνείδησή του, πως έκανε ότι μπορούσε για να ξεπλύνει τη βρωμιά, τα παράτησε. Και άφησε τον ήλιο να κάνει τη δουλειά του. <br />
<br />
Να φωτίσει καμιά ψυχή, να την κάνει να καταλάβει που πάει. Αποτυγχάνει κι αυτός, αλλά δε σταματά να προσπαθεί, να παλεύει, να είναι εκεί. Όσο και αν φαίνεται πως ανταπόκριση δεν βρίσκει.<br />
<br />
Όσο κι αν το φως του σε πολλές μοναχικές ψυχές, το μόνο που καταφέρνει είναι να τονίσει το σκοτάδι. Το σκοτάδι του κάστρου τους, της φυλακής τους, αυτής που πολλές φορές οι ίδιοι  έχουν χτίσει. <br />
<br />
Έτσι περνά με δυσκολία μες απ τους στενούς φεγγίτες, για να φτάσει στα πιο βαθιά υπόγεια, εκεί που κατοικούν. Και αποκαμωμένο πια, το μόνο που καταφέρνει είναι να φτιάξει σχήματα απ τη σκόνη που αιωρείται.<br />
<br />
Οράματα χαμένων παραδείσων, μαρμάρινων πολιτειών με ολάνθιστες πλατείες και δρόμους στολισμένους με αγάλματα. Νησιών μες τη γαλαζοπράσινη θάλασσα με απέραντες ακρογιαλιές. <br />
Εικόνες από ταξιδιάρικα σύννεφα που σχηματίζουν ουράνιους πίνακες απαράμιλλης ομορφιάς. <br />
<br />
Εραστών πιασμένων χέρι χέρι κάτω απ τον έναστρο ουρανό, που σκορπίζουν φως και χρώμα γύρω τους. Που πετούν με τα φτερά της καρδιάς, που χάνονται στους δικούς τους κόσμους, που δημιουργούν μαγεία με ένα άγγιγμα, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο μια αγκαλιά. <br />
<br />
Όνειρα θνητών που θέλησαν να ξεφύγουν απ τη σάρκα και τη «μοίρα» τους. Και να μεταμορφωθούν σ αυτό για το οποίο φτιάχτηκαν. Πνεύματα λουσμένα στο φως, ζωντανά και ελεύθερα και όχι περιφερόμενα σαρκία.<br />
<br />
Αλλά όσο ο ήλιος ανεβαίνει απομακρύνεται το φως απ τους φεγγίτες, κι όλα χάνονται. Και μένει η σκόνη που στροβιλίζεται μαζί με τα φαντάσματα των θαυμάτων που χάθηκαν στις αβύσσους της ψυχής. <br />
<br />
Μένει η μοναξιά της απόρριψης, των ανομολόγητων φόβων, η κούραση, η άρνηση, το ζύγι. Μαζί με παλιές πυορροούσες πληγές που απλώνονται σαν γάγγραινα αγιάτρευτες μολύνοντας το μέλλον. <br />
<br />
Και είναι αφόρητο το σκοτάδι πια μετά το φως όσο λιγοστό και άπιαστο να ήταν. Και απλώνεται ο βουβός λυγμός ως τον ουρανό. Και ο ήλιος ντροπιασμένος σκοτεινιάζει μια και τη γη δεν μπορεί να σταματήσει.<br />
<br />
Και οι θεοί ακόμα γελούν..<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-03-2007</td><td valign=top></td></table><br />